Hallo, daar zijn we weer :)

Heb 2 dagen heerlijk rustig in het holidaypark in Tutukaka gezeten, een 12 persoonshuisje helemaal voor mij alleen voor 25 dollar per nacht, helemaal niet slecht. Alleen internet was er ver te zoeken, 1 winkeltje waar een gammele computer stond, dat tevens tankstation en postkantoor was.

Heb dag 1 eens een dagje niet veel uitgevoerd, mijn auto uitgemest, mijn tent eens opgezet, wat gelezen, mijn huiswerk gemaakt, gewoon lekker lui (ook dat mag wel eens op vakantie).

De 2de dag gingen we de hele dag met de boot weg, 2 duiken stonden op het programma en mijn opfriscursus. Het was een stralende dag zonder een zuchtje wind en met helder blauwe lucht. Ikke dus helemaal blij, want stiekem maakte ik me toch wel zorgen over mijn zwemkunsten, na de duik moet er tenslotte naar de boot geploeterd worden. Maar de zee was heerlijk rustig en het zicht was redelijk goed (8meter, schijnt meestal rond de 10 te liggen).

De eerste duik was wel weer even spannend. Moest eerst mijn kunstjes laten zien (het terugvinden van je regulator, water uit je duikbril te halen onder water en het regelen van je drijfvermogen). Daarna vonden ze het wel veilig genoeg om me mee naar het diepere stuk te nemen. Het was prachtig mooi onder water, iets minder kleurvol en gevarieerd rif als in Thailand en een heel stuk kouder, maar toch erg mooi. De instructeur nam de tijd om me rustig van allerlei kleine beestjes en plantjes te laten zien die ik vanzelf wss niet eens opgemerkt zou hebben, ook mocht ik sommige dingen aanraken (alleen de dingen die hij dan veilig vond, want normaal blijf je overal met je fikken vanaf in natuurreservaten zoals dit). Daarna gingen we een kleine grot in, waar we eventjes boven water konden komen en bijkletsen in de luchtbel die daar gevangen zat.

Terug gekomen op de boot kwamen een paar zeehondjes aanzwemmen, maar die wilden niet op de foto, want toen ik het toestel pakte vertrokken ze weer :(

Tussen de 2 duiken in gingen we wat rondtouren bij de eilandjes (we mochten niet erop, want dat is allemaal beschermd milieu). Daarbij gingen we ook de grootste zeegrot ter wereld in, schijnbaar spelen daar ook wel eens af en toe bands. De band gaat dan op een boot in een hoek staan en de bezoekers parkeren hun boot er dan omheen. Aangezien de grot nogal galmt, moeten de bands wel hun muziek aanpassen op de grot, ze maken er speciale nummers voor die geschikt zijn om daar ten uitvoer te brengen.

Bij de 2de duik zat ook weer een grot in het programma en eigenlijk ook pijlstaartroggen, maar die vlegels waren er tussenuit gepiept. Deze keer durfde de instructeur het aan om me met een groepje mee te nemen, dus opeens had ik heel veel mensen om op te letten dat ik ze niet kwijtraakte.

Alles ging van een leie dakje totdat ik opeens heel licht werd. Wss was een stuk lood uit mijn gordel gevallen, want ik kon met de beste wil ter wereld niet meer zo diep komen als de rest. Gelukkig hield de instructeur toch nog een extra oogje op me, want hij had het al door voordat ik het kon inseinen. Nadat hij nadrukkelijk zijn vinger bij de deflatorknop gehouden had als teken dat ik die moest indrukken en ik die kop nadrukkelijk indrukte om te laten zien dat dat niks uithaalde (tja, gesprekken voeren onder water is niet zo simpel) snapte ie dat iets anders aan de hand was dan puur mijn onkunde en trok ie me even mee aan de hand de grot in zodat ik die nog kon zien.

Het was echt heel mooi, als je van in de grot onder water naar buiten keek, dan speelde de zon heel mooi door het water en je zag ontelbare vissen vanuit die hoek. Hierna bracht ie me naar een plek vlak bij de boot zodat ik makkelijk weer op eigen houtje kon opstijgen en terug naar de boot zwemmen en hij ging nog even met de rest verder.

Na 10 minuutjes kwamen ze allemaal weer boven en ze hadden niet echt iets spectaculairs gezien meer, dus veel heb ik gelukkig niet gemist.

's avonds op de camping nog een speurtocht gehouden met 2 andere duikers naar moedereend, want er liep een babyeend rond, heel zielig alleen te kwaken, maar moeders hebben we niet gevonden helaas.

Gisteren wou ik eerst naar Russell gan, maar daar aangekomen vond ik het toch niet zo fantastisch. Na even getwijfeld te hebben of ik alle moeite om daar te komen voor niks gedaan had (het was gewoon een veredelde zandweg die daarheen liep), ben ik toch maar weer verder gereden.Dit keer bestemming Paihia. Na nog 30 km gravelroad (zal autootje me wel redelijk voor vervloekt hebben, al deed ie het prima, zonder tegensputteren) kwam ik er dan aan.

Na 2 seconden had ik alweer mijn eerste 'vriendje' en zijn we naar de hotpools gegaan.

Dit zijn natuurlijke warme bronnen, mss wel 20 bij elkaar, met allemaal een ander tintje viesbuin/wit/zwart water en andere temperaturen. Sommige waren van het caliber levend gekookt worden tot gewoon lauw. We hebben ons er een aantal uitgezocht die wel aangenaam waren en urenlang van de ene pool naar de andere verplaatst.

In elke pool kwam je weer andere mensen tegen en zo hadden we een hoop praatjes weer gemaakt die namiddag/avond. Intussen heeft het geregend, gehageld, de zon fel geschenen, hier weer hier is echt afwisselend zullen we maar zeggen. Maar als het hagelde of regende, dan zochten we ons een mooi warme pool uit zodat het contrast tussen warm en koud heerlijk toeven was en als de zon scheen een wat frissere pool.

's Avonds een filmpje gekeken met een hele bubs backpackers en vanmorgen begonnen ze op mijn kamer alweer te rommelen vanaf 7 uur, zodat ik veel vroeger wakker was als ik eigenlijk wou zijn.

Dus mooi op tijd hier eens het stadje ingelopen, me een duiktripje voor morgen geboekt en uitgezocht waar de wandelroutes lopen.

Daarna lekker urenlang gewandeld, door de mangrove heen naar de waterval toe, echt weer machtig mooi.