Nou, nou, de tijd vliegt voorbij! Het is intussen alweer 4 jaar geleden dat we de sprong maakte naar deze kant van de wereld... Christchurch is nog steeds niet opgebouwd, maar de stad veranderd wel de hele tijd. Gebouwen worden afgebroken en andere weer opgebouwd, wegwerkzaamheden werkelijk overal, als je eens een keer naar je bestemming kunt rijden zonder vertraging door werkzaamheden is dat vrij uniek. Ik heb nog steeds moeite om de weg te vinden in het centrum, aangezien herkenningspunten verdwijnen en worden bijgebouwd en routes steeds veranderen doordat straten afgesloten of geopend worden. Gelukkig staat er een of andere zendmast op de berg naast onze berg, dus ik kan altijd wel makkelijk de weg naar huis vinden door richting die mast te blijven rijden :)

Verder gaat het leven gewoon z'n gangetje hier. Ik heb een tijdje gesukkeld met mijn gezondheid. Na die laatste mooie wandeling in de sneeuw van de laatste fotoserie op deze blog was mijn knie lichtjes opgezwollen. Eerst dacht ik dat het met rust wel beter zou worden, maar het werd steeds erger, dus toch maar naar de huisarts die me doorstuurde naar de physio. Na een maand kon ik bijna niet meer lopen en mijn voet en andere knie begonnen ook te ontsteken en mijn nek zat zo vast dat ie geen kant meer op kon. De physio therapie hielp helemaal niks en de huisarts hield vol dat het allemaal te maken had met mijn "sportblessure"

Ikzelf was daar niet meer zo van overtuigd en dacht meer aan iets rheumatisch en heb mezelf uiteindelijk doorgestuurd naar een muscetal skeletal specialist, aangezien ik mezelf niet mocht doorsturen naar een rheumatoloog. De specialist zat gelukkig meer op dezelfde lijn te denken en vroeg meteen wat testen aan om te bewijzen dat er meer aan de hand was. Gelukkig waren de uitslagen daarvan overtuigend genoeg en mocht ik eindelijk naar de rheumatoloog toe. De wachtijd voor dat via het publieke systeem hier zou iets van een half jaar zijn, maar gelukkig had ik wel een zorgverzekering, dus mocht ik naar een prive rheumatoloog heen, waar ik dan maar 6 weken op hoefde te wachten. Nou, 2 weken later was het zo erg dat ik alleen nog maar met een stok kon rondhobbelen, dus toch maar weer naar de huisarts toe. Deze keer om medicatie te eisen, aangezien ik alleen een berg pijnstillers had gekregen van de specialist, maar niks om het probleem te verhelpen.

De huisarts was deze keer zeer behulpzaam en schreef meteen een hoge dosis prednison voor en vroeg weer wat testen aan om te kijken hoe het ging met mijn ontstekingen. Nou, dat ging blijkbaar niet goed, want een paar uur later had ik de rheumatoloog aan de telefoon hangen. Nu had ze blijkbaar wel meteen tijd voor me. De uitslagen geven wou ze niet, dus heb ik mijn oud-collega's opgebeld voor wat getallen. Mijn Hb was erg veel gezakt en de crp/bezinking gestegen tov 2 weken ervoor, dus het ging echt niet goed. Dat verklaarde ook meteen waarom ik steeds meer moeite had om de dag door te komen :p

Want ja, ik deed nog steeds mijn labwerk, studie en tuinieren, als kleine zelfstandige gaat je bedrijfje de afgrond in als je niet doorwerkt. Ik had wel iemand ingehuurd om me te helpen intussen, aangezien ik niet kon knielen, bukken en nauwelijks kon lopen was het allemaal niet meer zo eenvoudig.

Dus ik was blij dat het zo slecht ging dat ik een maand eerder bij de rheumatoloog terecht kon :p Nou, sinds ik medicijnen heb, gaat het allemaal bergopwaards. Het is een vorm van arthritis. Niet de slijtage arthritis,maar een auto-immuun reactie die de gewrichten aanvalt en gelukkig hebben ze daar tegenwoordig pilletjes tegen. Nu met al die pillen om me te ondersteunen heb ik weer kracht kunnen opbouwen en intussen kan ik al weer 4 uur wandelen zonder veel problemen. Hooikoorst heb ik deze zomer niet gehad dankzij de pillen, dus dat probleem is ook meteen opgelost! Een hele dag tuinieren kost nog altijd veel energie, maar ik kan het wel weer en heb mijn hulpje dus ontslagen. Ik neem nu wel bijna geen werk meer aan bovenop mijn reguliere klanten en doe nu liever wat extra diensten op het lab in de schoolvakanties ipv tuinieren. Dat ik nu een baan heb die goed bij me past speelt daar ook in mee natuurlijk. En voor hun komt het goed uit, aangezien dan veel mensen vrij willen hebben ivm hun kinderen.

Dus alles is weer op z'n pootjes terecht :) Verder is er weinig nieuws. Keith z'n bedrijf is eindelijk kunnen verhuizen naar het centrum. Ze hebben jarenlang op een of andere industriegebied gezeten omdat hun gebouw in het centrum ingestort was. Dus hij en zijn collega's zijn blij dat ze eindelijk weer in een normale werkomgeving kunnen zijn. Zijn takenpakket is uitgebreid sinds zijn registratie als financieel adviseur, dus zijn werk is nu interessanter voor hem.

Ik ben ondertussen suikertante geworden van mijn broer's zoontje Pablo, dus binnenkort maar weer eens een bezoekje naar Nederland plannen :) Over een paar weken gaan we een weekje op vakantie naar het Noord Eiland, dat voelt al bijna als een buitenlandse vakantie ;) Er zijn zo veel mooie plaatsen hier in het land, dat we eigenlijk helemaal geen behoefte hebben aan vakanties in het buitenland, buiten de vakanties naar het thuisfront dan. Hopelijk vinden we daar langs de oostkust van het Noord Eiland weer net zo'n mooie plaatsen als ik er 5 jaar geleden gevonden had, met elke dag verse kreeft en snapper op het menu. Jammie!

Dat is zo'n beetje het enige gebied hier dat de meeste toeristen overslaan. 5 jaar geleden hadden ze nog nergens pinautomaten en tankstations langs een weg van 140 km lang. Ik heb er toen ongeveer een maand doorgebracht met maar $200 op zak en elke dag een dak/tent boven mijn hoofd en mijn buikje vol met lekker eten, vers uit de oceaan! Maar goed, veel georganiseerde activiteiten voor toeristen zijn er niet, je moet wel zelf een beetje creatief zijn om leuke dingen te doen. Ik heb stingrays uit mijn hand laten eten, paard gereden, gewandeld, gevist (vanaf het strand en vanaf een boot) en gebadderd in hotpools, dus genoeg te doen :) Ik ben benieuwd of er veel veranderd is de afgelopen jaren...