Zo, weer terug in de bewoonde wereld :p

De laatste dag in Pahia had ik me een leuk duiktripje geboekt. Echter was het weer het daar niet mee eens, regen, regen en nog eens regen. Nu is dat onder water niet zo'n probleem, maar tja, je moet ook eens een keertje weer boven komen en dan kun je niet opwarmen met zo'n weer op een open boot. Dus de trip werd afgelast.

Met zulk weer zijn de mogelijkheden tot iets te ondernemen vrij klein, dus ben ik maar in het hostel blijven rondhangen. Mijn duitse kamergenootje zat ook te wachten op goed weer dat maar niet kwam. Na een paar uur hebben we het maar opgegeven en aangezien zij nog niet bij de hotpools geweest was, ben ik daar nog eens naar toe gereden.het is 1 van de weinige dingen die leuk zijn om te ondernemen in de regen.

's Avonds eens de koppen bij elkaar gestoken met 2 duitsers, die al liftend rondtrokken en waarmee ik al enige tijd in het hostel verbracht had, of onze plannen zo'n beetje met elkaar overeen stemde. Bleek dat we eigenlijk preies dezelfde dingen wilden doen, alleen hun kwamen er niet omdat die zaken te afgelegen lagen om te liften en ik was aan het twijfelen of ik het wel zou doen omdat het toch tamelijk riskant was om alleen te doen.

Dus we waren er al snel uit dat het voor ons alledrie voordelen had om gezamelijk verder te trekken.

De eerste stop werd Kerikeri, daar was een (nep)Maoridorpje en een mooie wandelroute naar de Rainbowfalls. Het dorpje hadden we wel snel gezien, de wandeling was mooi genoeg om er ruim tijd voor te maken.

Daarna meteen doorgereden naarhet Puketiforest, daar hadden we een mooie bushcamping gezien. Het hout was helaas nog nat, dus vuur maken om wat te koken en gezelligheid had behoorlijk wat tijd nodig, maar we kregen het toch voor elkaar. Na onze overheerlijke maaltijd (ieder een pak vlees)nog gezellig bij het vuur gezeten en genoten van de rust van het bos. 's Morgens kwam de ranger, die ons even een hutje openmaakte waar we snel warm water konden tappen voor wat koffie en daarna hebben de jongens genoten van een heerlijk koude douche (die heb ik maar overgeslagen). Na een mooie wandeling dor het bos, waar van die joekels van Kauribomen tussenstonden zijn we weer verder gereden naar het noorden. Aangezien we regelmatig stopten om van de omgeving te genieten kwamen we niet verder dan Pukenui.

Hoe hoger we kwamen, hoe mooier de omgeving. Bergen met zacht gras, stranden met wit zand, net een sprookje. Op cape Reinga hebben we geruime tijd zo'n beetje ademloos naast elkaar gezeten, het uitzicht was onbeschrijfelijk mooi. We hadden een mooie, prachtig heldere dag getroffen, dus je kon een 50 km ver kijken zowat. Daarna onze tenten opgebouwd op een mooie strandcamping en een creatieve koude maaltijd gemaakt, want vuur maken mocht in het hele hoge noorden niet. Inmiddels stond er een behoorlijk straf windje en werd het donker.

De maan scheen erg hard en we gingen nog eens terug naar cape Reinga om het bij maanlicht te wonderen. De sfeer toen was helemaal geweldig, zo als enigste toeristen aan het einde van de wereld.

We staken de koppen nog eens bij elkaar om een mooie wandeling te maken de volgende dag en we kregen het prachtige idee van een 2daagse strandwandeling. Halverwege was een zeer primitieve camping en dan liep je 2 dagen van de Noordkaap tot cape Reinga. we gingen op zoek naar een extra auto om de tour te kunnen maken en we stuitten op 3 duitsen jongens (ja, het stikt hier van de duitsers) die ons wel wilden brengen naar de Noordkaap.

Ons al verheugd op de komende tocht gingen we slapen. 's Nachts werden we wakker van een zeer harde wind, de tentjes werden net niet aan stukken gescheurd, maar ze flapperden behoorlijk en verschillende haringen lieten los. Daarbij kwamen flinke plensbuien. Dit ging zo de hele ochtend en de middag door.

Wij uren zitten wachten of er enige kans was op verbetering, maar het bleef zo'n extreem rotweer. Uiteindelijk toch maar onze tentjes ingepakt in de regen en de jongens die ons naar de Noordkaap zouden brengen afgezegd, want met zulk weer is het veels te gevaarlijk om over het strand over drijfnatte rotsblokken te klauteren terwijl je van de andere kant uit bedreigd wordt door extra hoge golven en echt veel lol is er dan ook niet meer aan.

Uiteindelijk toch maar naar beneden gereden naar het laatste servicestation om het weerbericht op te vragen. De mensen daar meenden dat het 2 tot 3 dagen zo'n weer zou blijven, dus zijn we maar weer afgezakt naar het zuiden, tot Ahipara.

Ondertussen wel nog een stuk 99 mile beach meegepakt (het weer in het zuiden liet het wel toe dat we onze kop uit de auto konden steken). Echter met de auto over het strand rijden hebben we maar niet gewaagd. Mijn autootje had al moeite zat met de zandpaadjes en gravelroads, dus een strandritje leek ons de goden verzoeken om problemen, als ie eenmaal vaststaat, dan is de kans klein dat iemand hem er voor de vloed komt eruit kan trekken en dan is het baai,baai autootje.

Afgelopen nacht dan in Ahipara gebleven in een holidaypark, daar begint de 99 mile beach en vanmorgen hebben de jongens een mooie jogginstour geaakt langs het strand en ik ben er op mijn dooie akkertje langsgekuierd.

We wilden alledrie nog terug naar Pahia, aangezien we daar niet de dingen hadden kunnen doen wat we wilden doen door het slechte weer, dus we zijn dor het prachtige binnenland weer teruggereden naar het punt waar we samen vertrokken waren. Onderweg ging het benzinelampje branden en toen viel ons in dat we eigenlijk hadden moeten tanken voordat we het zeer verlaten binnenland in gingen. Na 30 km met brandend lampje kwam dan toch een servicestation, dus we hebben dan toch eens mazzel gehad :)

In Pahia was ik nog net op tijd om mijn duiktochtje opnieuw te boeken (was intussen alweer 10 dollar duurder geworden) en Johannes (1 van de 2 duitsers) besloot om zich in te schrijven voor een scubadivesnelcursus en Martin (de andere duitser)heeft zich vismateriaal geregeld om ons avondeten voor morgen te vangen.