Zo, hehe, een hele reis gemaakt de laatste tijd.

Na baylys beach waren we naar Shelly beach gereden. Dat ligt dicht bij Auckland en daar wilde we nog even het museum bekijken, maar liefst niet in de stad overnacht ivm de hoge kosten om te parkeren en de drukte. Dus op ons gemakje nog een wandelingetje gemaakt bij Baylys beach en doorgetuft naar Shellys beach. Hier ging Martin proberen een mooie vis te vangen voor ons avondeten, maar hij presteerde het alleen om al zijn aas en zijn loodjes kwijt te raken zonder een vis op het land te krijgen, dus we besloten toch maar te gaan voor vis en frietjes, wat even verderop verkocht werd in de enige eetgelegenheid van het dorpje.

De verkoper was het er echter niet mee eens, want de keuken was al gesloten en hij ging over een kwartiertje de zaak dichtgooien. Dat viel effe tegen. Gelukkig konden we hem wel nog overreden ons wat warm water te schenken voor ons noodpakketje instantnoodles en we kregen ook nog een paar halfuitgedroogde stukjes cheesecake losgepeuterd, beter een karig avondmaal dan geen avondmaal...

De volgende morgen weer verder naar Auckland. Hier dan het museum bekeken, dat was erg mooi en erg groot, 2 uur kregen we er makkelijk om. Hier hadden ze vanalles samengepleurd wat met Nieuw zeeland te doen had, over de Maori's, vulcanen, oorlogen, de natuur, alles wat enigszins een link met het land had was er te vinden.

Daarna ook weer vliegensvlug de stad uit, al die drukte valt vies tegen als je een tijdje in the middle of nowhere bent geweest. Eerste stop werd Miranda, een minidorpje met 1 camping en daar durfde ze over de 20 dollar te vragen om er met onze tentjes te verblijven, alleen omdat ze dan een hotpool op de camping hadden. Dit vonden we toch iets te gortig en zijn meteen verder gereden naar Thames, hotpools vind je hier overal, dus daarvoor hoef je je niet perse te laten afzetten.

In Thames lagen de prijzen ook redelijk hoog, maar niet zo asociaal hoog als in Miranda.Thames is een erg mooi stadje op zich, het is een oud goudmijnersstadje en de natuur eromheen is ook erg mooi. Maar aangezien het niet mogelijk om alles te bezichtigen, zijn we de dag erna meteen doorgereden naar Coromandeltown, 1 van de hoogtepunten hier in de Coromandelregio. Dit stadje is ook erg mooi en er liggen vele fantastische wandelroutes omheen. Tevens is het een whahalla voor vissers en duiken is hier ook erg mooi.

Ook hier weer het probleem dat we niet alles kunnen doen...

's Morgen toen we wakker werden regende het, dus al onze fantastische plannen om onze tijd hier om te krijgen vielen meteen in het water. Johannes besloot om een dagje lekker lui te doen en zijn boek uit te lezen, Martin ging wat emails voorbereiden op zijn pc en ik vond het het ideale moment om een sollicitatiebrief op te stellen voor een nieuwe vacature op mijn werk.

Tegen de tijd dat ik klaar was met de brief kwam de zon alweer door. Martin was intussen gaan vissen met een andere Duitser die in de lodge logeerde waar wij ook zaten, Johannes wilde doorgaan met luieren en ik besloot om een wandeling te maken.

Ik had me een prachtige wandeling uitgezocht, over een vulcaantop heen en goedgemoederd ging ik op pad. Het was een 10 km rijden vanuit de stad en na een paar km werd de weg een gravelroad. Hier ben ik intussen wel aan gewend, dus gewoon doorgekard in de veronderstelling dat het zo zou blijven tot het einde. Maar blijkbaar hebben ze hier nog ergere wegen. Deze ging opeens over in een zandweg die stijl omhoog ging en met diepe sporen in de bochten getrokken waar auto's zich met de banden ingegraven hadden in een poging daar omhoog te komen als de weg nat was. Tegen de tijd dat je erachter komt hoe slecht de weg is, is er uiteraard geen gelegenheid meer om om te keren, zodat je op hoop van zegen door moet rijden. Ik even mijn telefoon gecheckt om Johannes op de hoogte te stellen waar ik precies was, zodat die hulptroepen kon uitsturen, mocht ik in de problemen komen, maar uiteraard was er weer eens nergens een mobiel netwerk te detecteren.

Op goed geluk dus maar doorgereden, de kuilen vermijdend en dan toch gepresteerd om tot het einde van de weg gekomen. Maarja, nergens een bordje te vinden van de prachtige wandelroute. Toevallig stonden er 3 jongens en die wezen allemaal richting het bos toen ik vroeg of ze de wandelroute gezien hadden. Ik daar eens heengetaffeld en er hing idd ergens een rood lintje om een boom heen. Dat zal het dan wel wezen, dacht ik zo en ik het bos ingestruind. Dit was echter meer een trampingroute. al struikelend en uitglijdend over de natte stenen en al klimmend over de omgevallen bomen was het mogelijk om de sporadische lintjes te volgen. Na een uurtje ben ik echter toch maar de andere kant weer opgestruikeld, ik had gezegt ongeveer 3 uur weg te zijn en als het langer ging duren zouden de jongens zich wss erg zorgen gaan maken, ze zijn nooit zo happy als ik eens alleen op pad ga en deze keer zeer terecht. Toen ik het bos weer uitkwam, zag ik een erg verbleekt wit/roze pijltje wat waarschijnlijk de echte wandelroute aangaf. Die wees ergens de berg omhoog, ook niet echt naar iets wat een pad te noemen was. Maar goed, die ben ik niet meer achterna gelopen, ik wist dat de weg terug ook nog ruime tijd in beslag ging nemen en om die dan in het donker te moeten doen, zag ik al helemaal niet zitten, buiten het feit dat de 2 heren dan zich veel zorgen gingen maken.

Wonder boven wonder lukte het ook nog om de auto heelhuids weer beneden te krijgen en kwam weer ongedeerd terug in de lodge.

Deze dag was een grote dag in het dorp. Ze hadden overdag een grote wielrennersrace gehad en 's avonds speelde the all blacks tegen de whallibies, het nationaal nz rugbyteam tegen het nationaal australisch rugbyteam. Wij besloten dat we dit wel wilde zien. Een Nederlandse jongen kwam mee en we liepen het dorp in, in de verwachting dat de kroeg wel afgeladen vol zou zijn. Nou, pff, er zaten wel 20 mensen en toen de eerste punten vielen bij het australische team, gingen er al meteen een aantal naar huis toe.

Ik was meer meegegaan voor de Haka, het dansje dat de Nieuw zeelandse rugbyspelers doen voor de wedstrijd, dus na het dansje heb ik er niet meer zo veel van gevolgd. Het was blijkbaar een erg harde en spannende wedstrijd, wie gewonnen heeft weet ik niet :p

Wel was het erg grappig om met de Nieuw zeelanders te praten over het spel, zodra het woord rugby valt, zie je de lichtjes in hun ogen glanzen en beginnen ze vol vuur een gigantisch verhaal af te steken. Zeker bij de Maori- Nieuw zeelanders is het een hele kunst om te verstaan waar ze het over hebben, het gaat zo vol enthousiamse in zo'n rap tempo dat je nauwelijks de tijd hebt om uit te zoeken wat ze bedoelen.

Al met al dus toch een geslaagde avond.

De volgende dag zijn we weer verder noordwaards gereden. De Nederlandse jongen en zijn Franse vriendin hadden precies hetzelfde plan als wij, dus we hadden afgesproken om samen op een DOCcamping bij Stoney bay te gaan staan.

Wij zijn eerst nog naar Fletcher bay gereden, de weg erheen zou erg mooi zijn en dat was ie ook, even niet meegerekend dat het een gravelroad was van 40 km lang en dat je een beetje doorgerabbeld bent na zo'n stuk hobbelen. Het uitzicht was in ieder geval wel mooi.

Hierna moesten we helaas wel diezelfde weg weer terugrijden, andere opties waren en niet dus weer 40 km teruggehobbeld naar het punt waar je kon afslaan naar Stoney bay. En joy, dat was ook weer een gravelroad. Deze ging echter over in een zandweg, nog een ergere dan ik de dag ervoor had gereden. Hier zaten de kuilen zo dwars over de weg, dat je er wel doorheen moest rijden. Ik Martin achter het stuur gezet, de enige van ons 3 die ruime ervaring heeft met offroad gebeuren ed en hij op hoop van zegen het autootje erdoor geloods. Regelmatig kwam ie met de bodem aan de grond, eigenlijk is hij veels te laag voor dit soort geintjes. Maar autootje en Martin hebben goed hun best gedaan en we konden de camping bereiken.

Als het zou gaan regenen, was er echter geen enkele kans dat we nog van de camping konden weg komen, dat trok autootje toch echt niet, no chance...

De zon scheen echter, dus we zijn gebleven. De volgende morgen begonnen we vol goede moed met ons 5en aan de costal walk, een wandeling van 3.5 uur door het bos en langs de kust naar Fletcher bay, echter dit was een enkele reis, dus het was ook weer 3.5 uur terug.

Gelukkig waren we met 5 mensen die goed fit waren, dus ondanks alle pauzes en stops om foto's te schieten en even rond te peddelen in de baaien, waren we na 3 uur al op Fletcher bay.

Hier een ruime lunchpauze gehouden en weer terug naar Stoney bay. Intussen begonnen zich donkere wolken samen te trekken rond de bergtoppen , dus we begonnen ons langzaam zorgen te maken. Al ons eten was op en een extra nachtje op de camping blijven zou betekenen dat dat een zeer hongerig nachtje ging worden.

Wij dus met wat meer haast teruggelopen en na 2.5 uur waren we weer terug bij de auto.

Gelukkig nog steeds geen regen en wij meteen het leipe stuk teruggereden zodat we dat in ieder geval achter ons hadden. Hierna echter was de haast voorbij en we gingen een nieuwe weg naar Coromandeltown uitproberen, aangezien we de enige ander weg al gezien hadden.

Dit leverde ons een prachtige route op, met helaas gravelroad tot 3 km voor Coromandeltown. De andere 2 waren over de normale weg gereden, dus die waren al lang geinstalleerd in de lodge voordat wij er waren.

Toen wij ook geinstalleerd waren, wij snel naar het dorp gegaan, want het was intussen al 9 uur geweest en we hadden nog steeds geen eten gevonden. Hier hebben ze echter een restaurantje, het enige restaurantje en die maakt the best pizza's in town (tja, niet zo moeilijk als je de enige bent die pizza's maakt), dus wij hadden onze zinnen gezet op een lekkere megapizza. Aangekomen daar, werd ons duidelijk gemaakt dat de keuken net gesloten was en dat we alleen een stuk cake nog konden krijgen.

Toen hebben we met alleman zo zielig liggen doen, dat ze toch nog een paar pizza' in de over gooiden en 1 tafeltje niet opruimde zodat we die daar nog gezellig konden opeten.

Hierna was iedereen zo verzadigd en uitgeput dat we eigenlijk meteen onze tentjes zijn ingerold, die we bij de lodge hadden opgezet.