De weg naar Rivendell, oftewel Upper hut was lang, kronkelig en erg smal. De kiwi's reden er vol gas doorheen, ook al pasten er echt geen 2 auto's naast elkaar en zag je de tegenliggers totaal niet aankomen door alle bochten. Dus wij gingen maar regelmatig op de rem om te voorkomen dat we het ravijn ingeduwd werden....

Aangekomen in Upper hut was het precies 5 uur, sluitingstijd van het informatiecentrum, maar gelukkig werd dit bemand door een overenthousiaste medewerker die speciaal voor ons de deuren weer open deed nadat we vroegen waar Rivendell was. Blijkbaar had hij meegewerkt aan de film en wilde er heel graag over vertellen. Hij had zelfs de orginele ring die in een shot van de film gebruikt werd, zijn trouwring, die hij vol trots liet zien.

Hij wees ons de weg naar alle filmlokaties, blijkbaar waren er 4 in die regio, maar we waren te lui om ze allemaal te gaan zoeken, dus we gingen op naar Rivendell, waar ook een camping naast lag. We hadden in het dorp ruim de tijd genomen om te eten en boodschappen te doen waardoor het alweer donker was toen we op de camping kwamen.

De volgende morgen dan toch eindelijk naar de elfenstad toe, naja, niet dat het nog te herkennen was, de rest van het bos eromheen was mooier als het stukje waar het bordje Rivendell bij stond. Ook hierheen waren dure tours te boeken, dus maar goed dat we op eigen houtje gegaan waren...

En tja, verder geen reden tot treuzelen, dus dan toch maar naar Wellington, alledrie met frisse tegenzin. Daar aangekomen was de auto nergens loos te worden zonder een massa geld neer te tellen, dus maar even illegaal geparkeerd bij het hostel en daar gevraagd voor budgetopties. Voor deze ene keer waren we ergens te vroeg blijkbaar, want een uurtje later scheen je daar gratis te mogen parkeren, althans in het weekend dan. Dus dan maar even rondjes rijden totdat het 4 uur was, de tijd dat de auto er geparkeerd mocht worden.

Precies 1 over 4 kwam er een plekje vrij vlak bij het hostel en ik snel de auto erin gezet. Toen ik terug kwam om er nog wat spullen uit te halen stond een jappannertje te wijzen en probeerde me aan het verstand te brengen dat mijn auto met de neus de verkeerde kant op stond, dus ik moest mijn plekje weer snel verlaten, wilde ik geen boete krijgen. Dus maar even illegaal gedraaid waar het ook niet mocht, om mijn plekje niet uit het oog te verliezen en 'm dit keer met de neus de goeie kant op erin gepropt. Was zo'n leuke parkeerplek midden op een helling met 5 cm speling aan iedere kant, dus ik was best trots dat het me tot 2 keer toe gelukt was om 'm zonder botsingen erin te krijgen.

Maar de goden voor een 3de keer verzoeken begon ik toch maar niet aan, dus de rest van het verblijf in Wellington was het iedereen verboden om met het ding te gaan rijden, dan maar overal naar toe lopen :p

Intussen was ik best wel gaar van het stadverkeer en toen de hele bubs die we in het hostel hadden leren kennen op stap ging, ben ik lekker rustig wat gaan lezen en op tijd naar bed, was wel weer even klaar met alle drukte.

's Morgens even boodschappen gaan doen, alweer mijn 2de boete van de politie uitgeprint (die weten me wel te vinden hier blijkbaar), alvast mijn ticket geboekt voor het veer van noord naar zuid eiland en ik was klaar voor vertrek uit de stad. De heren waren intussen net uit bed en we hadden afgesproken om nog even naar het museum te gaan samen. Johannes had niet echt zijn dag ofzo, die was de hele tijd spoorloos en zich druk aan het maken om idiote dingen.

Naja, na een tijdje wachten zijn Martin en ik dan maar gegaan, ik kon ook niet de hele dag blijven wachten, over het gebied waar ik naar toe ging hadden de lonely planet en het BBH boek niks te melden wat betreft slaapmogelijkheden, dus ik moest daarheen nog een speurtocht gaan opzetten.

Het museum was heel leuk interactief opgezet, ze hadden weer alles bij elkaar gepropt wat met Nieuw zeeland te maken had, net zoals in Auckland, alleen mooier en gratis toegangelijk.

Daarvan terug gekomen was Johannes nog steeds spoorloos, dus ben ik maar weggereden zonder afscheid te nemen. Martin overlaadde me nog met tips over de auto, hoe 'm te verzorgen en wat te doen om 'm beter verkocht te krijgen en dan toch echt maar op pad richting Cape palliser.

Dat lag echt in het niemandsland aan het einde van de wereld. Er reden bijna geen auto's, je zag alleen maar schapen en prachtige heuvels en verder niks, geen mensen te bekennen. Toen ik er bijna was reed ik langs een camping, althans er stonden 2 stacarravans, dus daar maar snel gestopt, het was de eerste die ik er gezien had en wss ook de laatste. Bij de deur hing een bordje dat je je tent mocht opzetten, als er niemand aanwezig was om je dat te verbieden en aangezien er niemand was zette ik mijn tent dus maar op. De keuken was open en er stond een grote tv in en al, maar niks van bewaking ofzo te bekennen. Ik dus lekker mijn prakkie gekookt en voor de tv opgegeten, afwas gedaan, wat gelezen en nog steeds niemand te bekennen, ook geen andere gasten.

Na goed, dan maar slapen he. Intussen was het begonnen met regenen. 's Morgens regende het nog steeds en zag er niet naar uit dat het zou ophouden. Dus was ik helemaal voor niks naar die uithoek gereden, want het enige dat daar was, was een vuurtoren waar je in kon klimmen en van daaruit heel ver kijken. Ik toch nog geprobeerd om bij die toren te komen, maar op een gegeven moment stond een bordje bij die weg: als het water tot deze paal komt, rij dan niet door het water heen. Naja, het water stond nog 2 cm van die paal af, maar ik besloot om toch maar niet te controleren of mijn auto een zwemdiploma had, want als het misging werd je regelrecht de oceaan ingespoeld en die is best wel groot en diep. Keren was ook niet echt een optie op deze weg waar anderhalve auto naast elkaar pastte, maar zo goed en kwaad als het ging toch maar gedraaid zonder de afgrond in te kukelen (jaja, ik word nog eens een echte acrobaat met die auto).

Dan maar geen vuurtoren, het zicht zal toch wel bagger geweest zijn met die regen. In de lonely plant stond nog een wandelroute in die buurt aangeprijsd naar de grote pineacles toe. Ik geen idee wat een pineacle was, die route dan maar gaan lopen om erachter te komen wat ze daar dan mee bedoelden. Ik neem aan dat het ging om de grote lemen torens, die ik tijdens de route tegenkwam. De route ging over een lemen pad heen, dat intussen een lemen rivier geworden was met alle regen en lekker glibberig. Mijn schoenen die orgineel blauw/grijs waren, daarna bruin/zwart van de modder, zijn nu weer mooi grijs/wit van de leem :)

Dat was wel weer genoeg buitenactiviteit voor deze regenachtige dag en ik vond dat ik me voor de rest van de dag mocht verstoppen in een hostel. Dat werd er eentje in Masteron, een hostel met prachtige kamers. Ieder zijn eigen bed, geen stapelbedden, stoelen en tafels op de kamer, echt luxe voor een backpackers verblijf. De 6 persoonskamer hoefde ik maar met 1 andere te delen, dus lekker rustig zo. Verder was er ook zo goed als niemand, want bij de diverse wandelingen door het hostel heen kwam ik steeds dezelfde 2 mensen tegen en tja, de moeder van de eigenaren. Die bleef aan het bebbelen over de foutieve manier van schoonmaken die de eigenaren gebruikten, ik kreeg echt medelijden met die arme mensen dat ze met zo'n moeder zaten opgescheept.

Hier fijn uitgebreid gedouched, wasje gedraaid, wat gelezen, eten gemaakt en met een van de andere gasten een film gekeken, gewoon lekker lui :)

De stad was niks bijzonders, er lag wel een groot bos achter waarin mijn kamergenoot de afgelopen 3 dagen een mooie tramproute gedaan had, maar met dit weer trekt het niet echt om dat ook te gaan doen, dus op naar het stukje van het land met de meeste zonuren, Napier.

Ook hier regent het alweer de hele dag :(

Wel even door de stad gesjouwd en wat informatie verzameld over wat hier allemaal te doen is, het is blijkbaar DE stad van de art deco. Maar goed, even zien of de weergoden een beetje meewerken, de meeste interessante activiteiten in de regio zijn uiteraard buiten ;)