Nou, de regen bleef een streep door mijn plannen zetten en een flinke dikke.

Ik had van alle activiteiten in de omgeving van Napier natuurlijk weer die uit weten te zoeken die niet mogelijk waren. Het was intussen opgehouden met regenen, dus ik dacht dat ik wel ergens het bos in zou kunnen. Ik had een erg mooi bos gezien 80 km verderop, onderdeel van het national heritage gebeuren, dus dat wilde ik wel zien. Ik daarheen gereden over een kronkelige snelweg, waardoor het dik een uur duurde voordat ik daar was, zoals gebruikelijk was de weg het bos in weer een bagger zandpaadje, maar pech voor mij, de kuilen erin waren zo groot dat er nu mega plassen met water waren. Ik een grote steen gezocht en in zo'n plas gegooid, steen ploensj, niks meer van te zien... nou, zo in the middle of nowhere ga ik het risico niet aan om te zien of de auto het wel toevallig red om aan de overkant van zo'n plas te komen, dus dan maar weer terug naar Napier. Na een wandeling in dat bos had ik me gedacht om lekker op een DOC campsite te gaan, waar een aantal hotpools waren, midden in een ander bos. Ik dus op naar dat bos, alweer 30 km in een richting die niet op de route lag, maar goed, het leek me een ideale overnachtingsplek. Na 30 km over een uiterst smal weggetje en dan nog 10 over een gravelroad gehobbeld te hebben, kwam ik bij een riviertje dat over de weg heen stroomde. Ook hier stond weer een paaltje om aan te geven wanneer je er niet doorheen moest rijden. Het water was nog op geruime afstand van het paaltje, dus ik voorzichtig door de rivier heen gereden. Er kwam wel een hoop stoom uit de auto, maar hopelijk was dat alleen doordat de warme motor afkoelde door het koude water :s

Even verderop weer een mega modderpoel. Ik weer het ding van alle kanten bekeken, een grote steen uitgezocht en die was weer verdwenen onder water. Dus tja, dan toch maar weer terug. Intussen was het alweer namiddag en ik was nog geen stap verder gekomen en intussen chagarijnig doordat al mijn plannen in het water vielen, dus maar weer terug naar Napier. Weer inchecken in hetzelfde hostel vond ik ook een beetje dom, dus maar een krakkemikerige campsite vlak buiten de stad opgezocht.

Hier werd ik verwelkomt door een meiske van ongeveer 5 jaar en een man in een witte jurk.

Het meiske was niet meer bij me weg te slaan de hele avond, blijkbaar was tent opzetten en eten koken toch wel errug interessant. Om rustig even lekker een boekje te lezen na deze baaldag ging dus niet lukken, dus heb me dan maar bezig gehouden met de belevingswereld van een 5jarige totdat het kinderbedtijd was. Op zich ook een interessante ervaring aangezien ik totaal geen idee heb hoe met kinderen om te gaan :p

De volgende dag verder naar Gisborne, ik had iets gelezen over zwemmen met haaien ed, dus wilde daar wel wat meer informatie over. Vanuit Gisborne werd ik verder verwezen naar Tatapouri, een klein dorpje verderop. Hier aangekomen bleek het echt mini-mini te zijn, er was alleen een primitieve camping en dan het bedrijf wat zwemmen met haaien deed, zo'n luxe zoals mobiel netwerk of supermarkt was nergens te bekennen.

Het zwemmen met haaien ging helaas ook niet door, het waaide te hard om met zo'n kooi naar beneden te gaan, maar ik mocht wel pijlstaartroggen voeren. Dit leek me ook wel leuk, dus meteen het waterpak aangetrokken en op naar de stingrays, hiervoor moesten we ongeveer 50 meter de zee in lopen. De stingrays waren al gelokt met een emmertje vis met gaatjes in de deksel. De tour werd gedaan door een nederlandse jongen en ik was de enige toerist, dus we konden de tour lekker in het nederlands doen. Blijkbaar vinden stingrays het ook leuk om geaaid te worden, dus we hebben ze lekker aan het neusje gekriebeld en wat stukjes vis uit onze hand laten eten. Verder zwommen nog wat kingvissen rond (hele grote van rond de 50 kilo). Al met al toch een erg leuk tussendoortje om deze ervaring even mee te pikken :)

Daarna even terug naar Gisborne om wat in te kopen en voor de laatste keer even de mail te checken, want hier in het eastland zijn totaal geen internetmogelijkheden, tenzij een van de bewoners van dit gebied je even op hun privecomputer laat.

De volgende dag weer een stukje omhoog gereden, verder the middle of nowhere in. Onderweg een mooie wandeling gedaan bij the cook's cove, die route ging dwars door de weien met schapen en koeien heen en in de namiddag kwam ik dan aan in Tokomaru bay. Hier was eigenlijk helemaal niets, behalve een allerschattigs hostelletje. Hier ingecheckt en mijn tentje ergens boven op de heuvel bij het hostel opgezet. 's avonds ging de kachel aan en iedereen ging gezellig spelletjes samen spelen of gewoon wat bebbelen. Het was echt een heel klein hostelletje, uitgeboekt passen er ongeveer 12 mensen in en nu waren er maar 8.

Hier ging alles heel vriendschappelijk (andere hostels ook wel, maar niet zo extreem als hier), er werd een grote kom chocolademousse gemaakt voor iedereen, eten werd in 2 groepen gekookt en alles werd gedeeld met andere mensen. 's avonds werd er zelfs een kruikje voor me klaargelegd, omdat ze dachten dat ik het mss koud zou krijgen in mijn tentje en een grote zaklamp. Niet dat dat nodig was, maar wel enorm lief dat ze aan zulke dingen denken.

De volgende dag zag ik in het dorp een busje dat me erg bekend voorkwam en daar zat een jongen in die precies leek op Thijs, de nederlander waar we in Corromandeltown zo lang mee hebben opgetrokken. Ik dacht dat de kans dat we weer precies op dezelfde plek zouden stranden voor de zoveelste keer en dan in zo'n dorpje waar totaal niks loos is wel ongeveer 1 op een miljoen zou zijn, maar jawel hoor, hij en Laur hadden uitgerekend dit minidorpje uitgekozen om even te gaan WWOOFen. Weer even gezellig bijgeklets en blijkbaar waren ze ook van plan rond dezelfde datum dat ik mijn boot al geboekt had, ook naar het zuid-eiland te gaan, dus wss gaan we daar wel weer elkaar achterna rijden ofzo :p

Die middag met een zwitsers vrouwtje, Vera naar de hotpool gegaan een dorpje verderop. Dit zou de beste hotpool van heel het land zijn, dus nu ben ik toch wel echt blakend gezond. In het hostel ook geruime tijd met Vera opgetrokken en zij was hier maar voor 3 weken, een zakenvrouw die er dringend even tussenuit moest en zij wilde graag nog ietsjes verder noordwaarts trekken voor een paar dagen. Dit was maar 26 km vandaan van waar ik heen wilde en we konden erg goed opschieten met elkaar, dus ik bood ze aan om ze er heen te brengen, aangezien ze geen vervoer had.

Ze had zich een homestay geregeld bij een Maorifamilie in Te araroa. Dit leek me ook erg leuk, maar ik had een stukje terug een dorp gevonden waar je paardrijles kon krijgen en een leuke horsetrekking langs het strand. Dus nadat ik haar er had afgeleverd wou ik me eigenlijk op weg begeven naar die regio om dan mss later weer terug te keren naar deze boerderij.

Maar de familie wilde dolgraag dat ik bleef en eigenlijk wilde ik ook wel blijven. Ze toverden zelfs meteen een paard tevoorschijn, om me maar te overtuigen dat ik nu moest blijven.

Even een stukje gereden op het paard, maar het dier zweette nogal en ik wilde haar niet te zeer belasten in de warme zon, dus na een half uurtje vond ik het wel welletjes. Had op zich wel zin om haar mee te nemen naar het strand ofzo, maar voelde me nog niet vertrouwd genoeg om met haar van het terrein af te gaan en had het idee dat het niet goed voor haar was om zich in te spannen in die hitte (als de zon schijnt, dan fik je meteen helemaal weg hier). Dus dan maar een andere activiteit zoeken.

Heb me even verdiept in het tasjesvlechten, Vera was er heel bedreven in, maar dit was toch niet echt iets voor mij, ik heb vrij weinig met tasjes in het algemeen, dus om er eentje te vlechten stond toch al niet op mijn verlanglijstje.

De familie was druk met een veranda bouwen, dat was meer iets voor mij, dus ik heb even toegekeken en daar bij ingesprongen, wat ze ook erg op prijs stelde. Vera kwam ook even een handje mee helpen en ik heb haar meegeholpen om voor de familie een grote kom chocolade mousse te maken.

's Avonds hebben we een kampvuurtje gemaakt en samen gezeten met de familie en veel geleerd over de sterren, de beschermgeesten, de inheemse plantenende denkwijze van de Maori's. Ze beschouwden ons meteen als familie, ze zeiden dat ze meteen een goed gevoel hadden over Vera en mij en dat ze daarom ook niet wilden dat ik alweer zou gaan, mijn plaats was blijkbaar hier en nu.

De boerderij zelf stond eerst in Gisborne, maar ze hebben het in stukken gesneden en verplaatst naar hier. Het is blijkbaar de gewoonte om een huis te kopen en dan vervolgens dat op de lokatie te zetten waar je het wil hebben, erg appart :p

Het is niet officieel een WWOOFfarm of een hostel, ze zijn pas net begonnen en hebben nog nauwelijks gasten gehad, het enige wat ze hebben aan reclame is de omringende hostels die geschikte gasten doorsturen naar hier, dus dit adres is nog echt heel puur en ontoeristisch, echt een eer om dit te mogen meemaken :)