Nou, toch maar eens wat sneller reizen dan :p

Alle dingen die interessant lijken gewoon overslaan en karren maar. De eerste avond eindigde ik in Tauranga. Verder niks bezichtigd ofzo, gewoon een leuke camping met hotpool uitgezocht en lekker gerelaxt in het water. Veel mensen waren er niet, alleen een frans gezinnetje waarvan alleen het dochtertje van 10 een paar woorden engels kon. De rest verwachtten blijkbaar dat iedereen op de wereld ook gewoon frans kon praten, daar wens ik ze veel succes mee hier in kiwiland :p

De dag erna even een kleine detour gemaakt langs Tuakau, want daar zou nog een oude schoolvriend van mijn schoonpa wonen. Met alleen een papiertje met naam en woonplaats ging ik op zoek. De eerste persoon die ik tegenkwam in het dorp leek me echt typisch een nederlander, maar goed, de kans dat het toevallig ook diegenen is die je zoekt is natuurlijk uiterst klein. Dus eerst maar het postkantoor binnen om te vragen of ze toevallig een adres hadden. De medewerker daar wees naar die man die ik eerder gezien had, die zo nederlands uitzag in mijn ogen. Dat was 'm dus toch.

Dus ik kan nu een carriere als prive-detective starten, het gaat me goed af. Voor verdere verzoekjes bel 0800-wendy :p

Cor (die nederlander) nodigde me uit om even mee te komen naar zijn huis, een alleraardigst optrekje met prachtig uitzicht over de bergen en na een paar uurtjes en een lunch ben ik weer verder op pad gegaan. Hij en zijn vrouw raadde me aan om nog even een klein detourtje door de New plymouth regio te maken, dus ging ik die kant op.

Die avond geraakte ik nog tot Waitomo caves, dat was een hele trip. De volgende morgen even een tourtje door de grotten gedaan. Die zaten vol met gloeiwormen en die sponnen draadjes die als kleine parelkettingkjes in de grotten hingen, heel mooi om te zien.

Daarna meteen doorgegaan naar New plymouth. Hier even in het informatiecentrum rondgeneust wat er zoals te doen is en mijn oog viel op een leuke 2-3 daagse wandeling rond mt Taranaki. Deze berg had de strijd om het hart van mt Pihanga verloren van mt. Tongariro volgens de oude maorilegende en was daarom verbannen naar de westkust. Aangezien ik mt. Tongariro al vereerd had met een wandeling, vond ik dat de verliezer, mt. Taranaki ook wel een wandeling verdiend had.

Donderdagmorgen begon ik aan de wandeling. Het was ongeveer 7 uur per dag wandelen als je het in 2 dagen deed, dus maar een beetje op tijd op pad. Delen van de route waren echt keurig gemaakt, maar er waren ook delen die best lijp waren, langs een stijle helling op met los zand en grote rotsblokken die los lagen en naar beneden denderde als je er houvast aan probeerde te zoeken. Over riviertjes heenhopsen en klimmen over modderige paadjes. En allemaal met je rugzak volgeladen voor 2 dagen eten en drinken en slaapspullen, viel al met al toch niet mee. Maar goed, gelukkig ben ik toch al redelijk wat gewend, dus zonder ongelukken bij het hutje aangekomen waar ik kon overnachten. hier was helemaal niks, een kachel die alleen aan mocht in de wintermaanden en 4 4-persoonsbedden. Een paar uur later kwamen nog 2 zwitserse meisjes aan en dat waren dan alle mensen die die route hadden gewaagd die dag.

De 2de dag was het weer 7 uur wandelen, weer tigduizend trapjes op en leipe klauterpartijen, maar nu met het voordeel dat het rugzakje al ver leeggevreten was en dus iets lichtere bepakking :p

Maar aan het einde van de wandeling raakte de energie toch langzaam op en was uiteindelijk blij om mijn autootje weer te zien. Zeker om te zien dat ie er nog steeds was, want uiteraard was er geen bewaakte parkeerplaats en moest je maar op hoop van zegen beginnen aan zo'n toch. Maar goed, daarvoor heb ik ook gewoon een standaard autootje gekocht, hij valt niet op en ziet er niet uit als een backpackersauto. En alles van waarde had ik achtergelaten op de camping in New plymouth, mocht iemand toch op het idee komen om hem te stelen.

Terug op de camping kreeg ik weer netjes mijn spullen terug en kon ik mijn tentje weer opbouwen. Ik was nog niet goed en wel klaar en toen stonden de overbuurtjes al naast me, of ik zin had om bij hun te komen buurten. Hun hadden een grote touringcar ingericht als huisje en waren al 6 jaar rond aan het trekken. Het was een ouder stelletje dat met pensioen was en alles verkocht hadden om deze bus van te kopen en zo hun oude dag te slijten, zeker geen slechte levensstijl.

Ze nodigden me uit voor het eten en de rest van de avond en dat liet ik me uiteraard niet aan mijn neus voorbij gaan. Erg veel zin om te koken had ik niet na die wandeling, maar honger wel genoeg. Hun gingen binnenkort ook naar het zuid-eiland en ze zouden het erg leuk vinden als ik ze eens zou mailen en dat we weer eens konden buurten in het zuiden. Echt een leuk stelletje die 2 :)

Na goed, en nu nog 350 km te gaan tot Wellington de komende 2 dagen, dus maar weer wat door karren dan :p