Vanuit Nelson zijn vele tripjes naar het Abel tasman park te boeken, een van de meest bekende gebieden van Nieuw zeeland. Uit het overaanbod van mogelijkheden had ik uiteindelijk dan gekozen voor een tripje, halve dag kajakken en dan een halve dag zeilen. Uiteraard had ik daarvoor een dag weten uit te kiezen dat er een gigantische storm kwam opzetten. Niet dat ze dan bellen dat het niet door gaat, nee, ze komen je eerst ophalen met de bus, dan hobbel je ruim een uur in die bus en dan bij aankomst vertellen ze dat je niet met een kajak de zee op mag. De zeilboten gingen wel nog het water op, dus bij gebrek aan beter werd het maar een hele dag zeilen.

Vanaf het water kon je goed zien dat het in het park al flink aan het regenen was en de watertaxi's waren druk om alle wandelaars die bezig waren met de costalwalk van 3-5 dagen te evacueren voordat het echt goed losbarste.

Het zeiltripje was op zich wel mooi, alleen vind ik persoonlijk het een beetje saai om de hele dag een beetje op zo'n bootje te dobberen, had liever wat meer actie gehad en een paar uurtjes gepeddeld. Maar goed, de golven waren ook wel vrij hoog, dus ze hadden er wss wel gelijk in om me niet in een kajak het water op te laten gaan.

Ik ga nog wel een keertje terug naar het park over een paar maanden, als het weer dan wel meezit mss toch die 5-daagse wandeling maken. Tegen die tijd zijn de schoolvakanties hier weer voorbij en hoef je niet perse je tent mee te slepen en is er genoeg plaats in de hutten onderweg.

Intussen begon tegen de avond het weer toch wel erg vies te worden en 's nachts barstte het goed los. De volgende ochtend kwamen er geen bussen opdagen en een hoop mensen die verder wilden trekken stonden te wachten. Al snel kwam het nieuws dat bijna alle wegen de stad uit geblokkeerd waren, op 1 weg na richting Picton. Maar de meeste mensen kwamen van Picton en wilden juist een andere kant op, maar helaas pindakaas, overal was de weg stuk. Er waren stukken waar meer dan een meter water op stond, stukken rotswand naar beneden geflikkerd, stukken weg afgebrokkeld, brug ingestort, overal was wel wat.

ik moest toch nog een dagje extra blijven aangezien ik een afspraak had met een chiropractor om mijn nek weer wat rechter te zetten (geeft me soms erge hoofdpijn), dus lekker een relaxdagje ingelast (veel meer kan je er ook niet van maken als het weer bagger is).

Een van de gasten in het hostel was gestrand in Nelson, die was bezig aan een kajaktour rond het Zuid-eiland, een Deen die helemaal in zijn uppie een rondje om het eiland heen aan het peddelen was. Met die kon ik het wel goed vinden, het is weer eens wat anders als die ontelbare twintigers die je normaal in hostels tegenkomt met allemaal soortgelijke verhalen. De rest van de hostelgasten versleet hem voor gek en liep er met een bocht omheen, naja, normaal is het ook niet om in je uppie een rondje om zo'n mega-eiland heen te peddelen uiteraard en hij zag eruit als een zwerver, maar soms hebben juist dat soort figuren wel wat meer te vermelden als mensen die wel braaf normale dingen doen. Ik vond het in ieder geval wel een mooie invulling van mijn hangdagje om wat meer te leren over zijn overlevingstechnieken :p

De volgende dag scheen de zon ons weer overhoop en nadat ik terug was van de chiropractor besloot ik om nog een allerlaatste keer de meneer van het paragliden te bellen. Die was ik al sinds ik in Nelson was aangekomen elke dag aan het bellen, maar elke keer was wel iets niet goed met een weer om de lucht in te gaan. Maar nu had ik dan toch eindelijk een keertje geluk en hij ging dan toch echt paragliden die dag. Ik dan nog maar een nachtje bijgeboekt en dan toch eindelijk op paraglidetocht. We reden met de auto een berg op, rugzakjes en parashute om en hupsakee, binnen no time zaten we in de lucht. In de lucht waren de rugzakjes comfortabele stoeltjes en kon je heerlijk lui van het uitzicht genieten.

In het begin had ie wat moeite met een warme luchtstroom te vinden om hoger te komen, maar toen we die eenmaal hadden zaten we ook heel snel op 1600 meter, hoger dan eigenlijk mag, maar goed, dat komt toch niemand meten :p

De paraglidemeneer vond het zelf ook erg mooi dat we zo hoog kwamen en toen mijn half uurtje op was kreeg ik er gratis een kwartiertje bij omdat hij nog niet naar beneden wilde. Het uitzicht was prachtig, je zag overal de bergen om de stad heenliggen en de zee aan de andere kant, was in alle richtingen even mooi. We deden ook nog een stukje (bijna)-vrije val, dus meteen ook een beetje skydive-ervaring erbij, dat scheelt weer de 250-300 dollar die je daar voor moet betalen :p

Nu had ik uiteindelijk 3 kwartier in de lucht voor 170 dollar, dus ik heb geen spijt ervan dat ik de paraglide ipv de skydive heb gekozen, was eerst erg aan het twijfelen tussen die 2 opties.

Intussen was het dan alweer 30 december en werd het toch langzaam tijd om eens na te denken over waar heen te gaan voor oud op nieuw. Iedereen ging naar Christchurch, waar ik persoonlijk dan weer niet zo'n zin in had om het zo massaal te vieren, dus ik koos voor een iets kleiner stadje, maar dan ook nog van redelijk formaat, Kaikoura.

De weg naar Kaikoura was intussen weer open, wel met vertragingen aangezien er ook stukken uitgeslagen waren en overstroomd, maar intussen kon je wel weer goed door het water heen rijden. Terug in Kaikoura (daar was ik vorige week ook al) het walviswatchingtourtje weer opnieuw geboekt. Aangezien ze de vorige keer zo vriendelijk waren geweest om me al mijn geld terug te geven, wou ik nog wel eens proberen om toch een walvis te zien.

Op weg terug naar het hostel zag ik Thijs en Laur weer lopen (Nederlandse jongen en Frans meisje die ik in Corromandeltown had leren kennen, 2 maanden geleden). Intussen al een maand niet neer tegengekomen, maar het is maar een klein land, vroeg of laat duiken medereizigers wel weer op :p

We besloten om wat bij te buurten met oud op nieuw, dus hoefde ik ook niet meer dringend op zoek naar nieuwe maatjes voor die avond. Intussen was een Duitser die ik in Nelson was tegengekomen ook weer opgedoken en die was die dag gaan vissen en nodigde me uit om zijn zelfgevangen kreeft mee te verorberen. Gratis kreeft laat ik me niet snel langs de neus gaan, dus ik snel een stokbrood gehaald en het superluxe avondmaal was klaar voor de start.

Gelukkig wist hij wel hoe je een kreeft klaarmaakt, want daar had ik weer geen kaas van gegeten :p

De volgende ochtend was er dan weer de walvistour. Nu wisten ze dan wel 1 walvis te lokken, dus deze keer helaas geen geld retour. De walvis was niet zo heel indrukwekkend. Hij doet niet met zijn staart wapperen enzo zoals je dat op tv ziet, hij dobberd gewoon 10 minuten een beetje in het water. Alleen een stukje van zijn kop steekt boven water en af en toe spuit ie een beetje water, that's it. Bij zijn duik naar beneden kwam dan wel de staart even boven water en een paar snelle fotografen (waaronder ikke) kregen het nog voor elkaar om er een foto van te klikken, maar de meeste mensen waren net te laat.

Terug in het hostel begonnen de paar overgebleven gasten zich druk te maken om oud en nieuw (de meeste waren intussen vertrokken naar Christchurch) en er werden verschillende groepjes gevormd om uit te gaan. Ik had wat duitse meisjes gezegt dat ik ze later wel na zou komen, nadat ik Thijs en Laur had getroffen ergens en iedereen ging al megavroeg (rond half 8 op stap. Toen wij dan eindelijk besloten om naar de stad te gaan (rond half 11) lagen de Duitse dames tot mijn grote verbazing al te slapen, die zullen zich wel kostelijk geamuseerd hebben dan :p

Nu was er ook niet echt veel loos, zelfs in de strawberry tree, the place to be zoals me verteld was, was het gewoon gezellig druk en niet overvol. Om 12 uur was er geen countdown of niks, geen vuurwerk en geen massaal zalig nieuwjaar gewens, bijna alsof er niks gebeurd was.

We hebben het dan ook niet mega laat gemaakt, rond 2 uur vonden we het wel weer welletjes :p

In het hostel was intussen ook een minifeestje aan de gang, maar ook dat liep op zijn einde toen ik terug kwam en rond 3 uur was alles weer peace and quiet.

Men had me aangeraden dat als je vakantie van je vakantie nodig had, dat je dan naar Hanmer springs moest gaan. Ik vond het wel een mooi idee om het nieuwe jaar relaxed te beginnen, dus op naar Hanmer springs. Daar aangekomen kwam ik erachter dat het halve land dat ook gedacht moest hebben, want het minidorpje was afgeladen vol. Ik dan toch een stukje rust gezocht door op de camping te gaan staan ipv mijn tent bij een hostel op te zetten en zo toch nog een beetje rust gevonden.

Daar een beetje gewandeld en fijn boekje gelezen, de 2de dag wat meer gewandeld en daarna heerlijk gerelaxed in de mineraalbaden, dat was het enige bijzondere dat dat dorpje had: een gigantisch groot complex met talloze baden van allerlei types. Dus urenlang gespendeerd aan het testen van alle baden :)

Teruggekomen op de camping bleek dat mijn tent weggewaaid was, maar de buren hadden 'm alweer netjes op de plaats gezet. Probleem is dat ze hier nogal gekke ideen hebben over welke plekken geschikt zijn om een tent op te zetten. Deze keer ook weer had ik een plek toegewezen gekregen waar na 3 cm onder de grond een grote steenlaag zit, dus daar kwam ik met mijn haringen niet doorheen en kon de tent dus niet fatsoenlijk vastzetten. Maar gelukkig let iedereen hier goed op elkaar en was er verder geen schade :)