De eerste stop na het vorige verhaaltje was Owaka. Een dorpje wat niet al te bijster groot is. Er waren meerdere hostels en campings tot mijn verassing en ik koos voor de gulden middenweg van een camping/hostel, gevestigd in een oud ziekenhuis. Er waren wel 4 gasten in totaal, dus het was een beetje spookachtig, zo'n groot gebouw met zo weinig mensen. De eigenaar deed me nog het meest denken aan een kalende punker op leeftijd die een beetje maf is. Er was wel alles voorhanden, een mega gameruimte met sjieke pooltafel en darts, tig spelletjes en videotheek, 3 huiskamers, gigantische keuken, noem maar op. Tja, alleen de gasten ontbraken nog om er gebruik van te maken...

In het dorp was niks te doen, dus ik gebruikte het maar als uitvalsbasis om in de omgeving wat dingen te bezichtigen. Er waren verschillende stranden, watervallen en wandelingen, dus ik heb me 2 dagen beziggehouden om dat allemaal te bekijken. Toen was het toch echt op, tenzij ik naar oude treinrails wilde gaan kijken ofzo, als je echt wilt vind je wel wat te bezichtigen, maar ik vond het wel weer goed geweest. Op een van de wandelingen langs het strand was ik wat zeeleeuwtjes tegengekomen die iets welwillender uitzagen om op de foto te willen, dus dat was dan wel nog het spannenste wat er te beleven viel in die regio.

Ik besloot om de highway 1 te volgen tot Gore om daar nog even af te wachten of nieuws van Yvonne kwam. Van of die komt en wanneer hangt het natuurlijk een beetje af waar ik het beste mijn tijd kan doorbrengen in de tussentijd. Gore was ook niet echt een wereldstad. 1 Keer per jaar is er een countryfestival en dat is het dan wel kwa big events. Er was maar 1 hostel en die hadden nogal vertrouwen in de mensheid. Je kon een smsje sturen als je aankwam, dan kwam een smsje terug met de code van de deur. Vervolgens kon je een bed uitzoeken en op een bord schrijven welk bed dan van jou was. Het geld kon je in een envelop doen en onder de deur doorschuiven en dan was alles geregeld :p

Ik werd al binnengelaten door een andere gast, dus zelfs smsje sturen was niet nodig en nadat ik op het informatieblaadje las dat ik moest doen alsof ik thuis was, deed ik dat maar. Met als gevolg dat andere nieuw aangekomenen dachten dat ik de baas was en me allemaal geld wilden geven. Nu kon de rechtmatige eigenaar blij zijn dat ik een eerlijk persoontje ben en ze vertelde dat ze het onder de deur moesten schuiven, want voor het zelfde geld had ik alles in ontvangst genomen en vervolgens op de camping gaan staan :p

Maar eerlijkheid wordt soms ook beloond en toen de eigenaar 's avonds even zijn gezicht liet zien, kreeg ik een eigen 2 persoonskamer voor mij alleen voor hetzelfde geld als een dormbed.

Ik ging een dagje een poging doen tot sightseeing in Gore, maar naar een uurtje was ik al weer terug in het hostel, net zoals 2 andere gasten die hetzelfde onzalige idee hadden. Er was een museum en een galerie met lelijke schilderijen en een park, niet echt iets om je uren mee te amuseren. De medewerkster in het informatiecentrum dacht daar anders over, die had tegen ons alledrie zulk enthosiast verhaal opgehangen dat we dachten dat we wel een dag zouden omkrijgen met al die bezigheden. Dus maar wat gerelaxed in het hostel, was verder ook wel gezellig.

Intussen bleek dat Yvonne sowieso een weekje vertraging opliep, dus ik besloot weer de andere kant op te rijden, richting Te Anau. Daar was wat meer te beleven voor toeristen. Van hieruit vertrekken de vervoersmogelijkheden naar de bekende Keplertrack en de Duskytrack.

De Dusky leek me wat te hoog gegrepen voor mij. Om te beginnen is het verboden om er alleen aan te beginnen, ten 2de moet je serieuze tramperservaring hebben en ten 3de moet je verplicht een peroonlijke lokator meenemen. Wat al met al impliceerd dat je op deze track best wel serieus in de problemen kunt komen. Dus niet geschikt voor Nederlandse meiskes die niet gewent zijn aan Nieuw zeelandse bergen en zelfs verdwalen in de minibosjes in Nederland.

Dus dan maar de Keplertrack :p

Niet dat de Kepler zo'n peuleschilletje is. Ook deze track zijn 60 km die je in 3-4 dagen moet afleggen, maar het grote verschil zit 'm wel erin dat de paadjes op de Kepler prachtig onderhouden zijn en dat je hier dus niet zo makkelijk verdwaald. Verder zijn er prachtig onderhouden DOChutjes op de track en die moet je van te voren reserveren zodat er elke dag maar een beperkt aantal wandelaars kunnen starten (rond de 50).

's Zondags was de eerste dag dat ik kon beginnen, als ik aan het einde van de wandeling begon ipv het begin, want andersom was het eerste hutje vol. Ik zag er geen probleem in om tegen de richting in te lopen, het enige verschil was dat je nu alle klimmetjes in de 2de dag had zitten ipv over 2 dagen verdeeld en dat je de stijlste kant van de berg moest opploeteren. Ik intussen wel gewent aan geploeter met een zware backpack op mijn poekel vond dat ik dat wel aankon.

Voor de zaterdag had ik me dan nog een paardrijtoertje geboekt, dus ik was weer voorzien van entertainment voor een aantal dagen. Met het paardrijden gingen we door de velden op over wat heuvels heen en hadden prachtig uitzicht over het meer. Gelukkig had ik zondags geen last van de 2.5 uur op een paard hobbelen, op zich niet zo handig om aan een track te beginnen als je bijna niet meer kunt lopen :p

Zondags dus Keplertrack

Dag 1 was het langste stuk van de track, 24 km door de bossen op, maar wel allemaal vlak tot heuvelachtig, dus zeer gemakkelijk te lopen. Er waren nog een stuk of 6 gekken die 'm verkeerderom liepen, dus ik was niet de enigste die het anders deed dan de rest. Het bos was erg mooi, alle bomen volgegroeit met mos en paddestoeltjes, teken van een erg gezond bosmilieu. De 2de dag begon het geploeter. Meteen vanaf de start 2 uur lang zigzagpaadje omhoog de berg op. Zo zat je al snel in het alpinegedeelte en werd je beloont met prachtige uitzichten over de omgeving. Bij een shelter onderweg kwam een Kea (soort papagaai-achtige vogel) voor me poseren, hij draaide zich echt mooi alle kanten op zodat ik mooie foto's van hem kon maken.

Kea's zijn blijkbaar nogal tam en slim. De Kea's in dit gebied hebben geleerd hoe ze wezelvallen kunnen laten afgaan zonder zichzelf te bezeren. Dus de ranger steld de vallen op scherp en dan komt de Kea met een stokje, port rond in de val totdat ie dichtslaat en dan kan de ranger weer opnieuw beginnen. De vogel vind het blijkbaar een grappig mechanisme en heeft er zijn hobby van gemaakt om met de vallen te spelen. De ranger vind het minder grappig :p

De Kea heeft zichzelf er een beetje mee, want de wezel eet zijn eieren en zijn jongen, dus als ie van de vallen af zou blijven zou ie zichzelf er ook een plezier mee doen. Maar goed, leg dat maar eens uit aan een vogel...

Na verschillende bergen opgeploeterd te hebben en genoten te hebben van alle prachtige uitzichten kwam ik bij het 2de hutje. Het utizicht hier was echt grandioos en ze hadden ook grote ramen in het hutje gemaakt zodat je ook van binnenuit kon genieten van de omgeving. We hadden supermazzel met het weer, het was een van de weinige windloze, zonnige dagen die er zijn in deze regio, beter weer kun je niet hebben op 1500 meter hoogte.

Deze track wordt echt goed onderhouden en gecontroleerd, elke avond kwam er een ranger een verhaaltje afsteken over de omgeving en het te verwachten weer met de risico's ervan en controleerde de hutpasjes zodat er geen illegale gasten verbleven. Het is de eerste keer tijdens mijn reis dat ik zulke mate van controle meegemaakt heb, maar ze deden het gelukkig niet op een politieachtige manier, de rangers waren zeer vriendelijk en vertelde graag over hun werk en hun park.

De 3de dag hadden ze heavy showers voorspeld en dan kun je er vanuit gaan dat ze geen lekker warme douche bedoelen. Ik had er al rekening mee gehouden en me een regenjas voor mijn backpack en voor mezelf gekocht. Maar gelukkig bleven de buien braaf wachten totdat ik van de berg af was en kon gaan schuilen in het wachthokje bij het begin van de route. De route zelf was weer door de bossen op, dus een beetje hetzelfde als dag 1.