Hari om!

Nou, dat was een bruut welkom terug in deze wereld gisteren met die aardbeving. Hier in Golden bay hebben we er niks van gemerkt, maar iedereen heeft wel iemand die ie kent in Christchurch, dus de stemming is hier landelijk een beetje down atm. Zelf heb ik gisteravond ook tot laat in de nacht zitten sms-en met vrienden die daar zitten. Gelukkig allemaal ongedeerd, al zijn ze wel flink geschrokken.

Maar goed, verhaaltje Anahata ;)

Ik had het een uur geleden al getypt voor jullie, maar toen ging het modem stuk en was mijn verhaaltje weg, dus dan nog maar een keertje...

Anahata ligt op een prachtige lokatie boven op een berg. Heerlijk als je boven bent, maar de weg erheen is behoorlijk angstaanjagend. Een zandweg van precies 1 auto breed, dus als een tegenligger komt, moet eentje het risico nemen om in het ravijn terecht te komen. Verder een paar riviertjes over de weg en een aantal mooie kuilen, dus mijn autootje schraapte regelmatig met de bodem over de grond of door het water. Eenmaal boven bleek dat ze die dag een feestje beneden hadden en vroegen ze of ik weer naar beneden wilde rijden. Ik vond dat toch wel iets te gevaarlijk, dat zou inhouden dat ik in het donker diezelfde weg nog eens moest rijden en ik had het voor die dag wel even gehad met bijna-dood momenten :p

Het feestje was een Havan (vuuceremonie) waarbij de hele buurt was uitgenodigd. Er kwamen behoorlijk wat mensen opdagen en het was erg gezellig. Iedereen deed volop mee met de rituelen rondom de plechtigheid en de mantra's zingen. Voor mij als nieuwkomer was het allemaal wat vreemd, maar je werd al snel meegezogen in de positieve sfeer.

1 liedje kwam me iets te bekend voor, hara krishna, hara krishna was de tekst. Dus daar achteraf een swami over aan de tand gevoeld hoe dat dan eigenlijk zat. Gelukkig hadden ze niks met de Hara krishna's te maken en deden ze vanallerlei mantra's van verschillende grote yogi's die op de wereld hadden rondgelopen. Krishna was er 1 van, maar ook bv Jezus, Buddha, Mohammed enz. Wat dat betreft kon ik me dus wel redelijk goed in hun instelling vinden, ik beschouw al dat soort figuren ook als spiritueel ver gevorderden mensen waaruit verschillende godsdiensten ontstaan zijn, dus het verhaaltje van de swami was voor mij gerustellend dat ik toch met redelijk gelijkgezinden mensen van doen had hier.

De dag erna begon dan de eigenlijk retreat, afzondering van de wereld en leven in een ashram. Een dag is er zeer gestructureerd. Om half 6 's morgens gaat de eerste gong om je wakker te maken voor de assana yoga les om 6 uur. Om 7 uur gaat die les over in de ochendchanting. Na het chanten komt het ontbijt n na het ontbijt de morningcircle, waarin alle problemen betreffende het ashram leven besproken kunnen worden en de dagtaken verdeeld.

Dan begint iedereen aan de cleansing karma yoga (lees poetsen) tot half 10 en dan gaat iedereen van start met de karma yoga (lees werken). Om 12 uur is de yoga nidrales (lees middagdutje) en om half 1 is de lunch. Van 1 tot 2 ben je vrij, ook de enige tijd dat er een warme douche voorhanden is, dus voor de meeste mensen douchetijd. Om 2 uur beginnen de karma yogi's weer met karma yoga tot half 6 en de mensen in retreat hebben dan vrij. Om 4 uur is een theepauze en om half 6 begint ofwel de kirka (mantra's zingen), de havan of de meditatie. Daarna is er avondeten en om half 9 gaat de mouna van kracht, wat inhoudt dat je niet meer mag praten tot 8 uur 's morgens. Wat dus inhoudt dat de assana yoga en het ontbijt in stilte wordt gedaan, je doet alleen je mond open om te chanten of om er eten in te stoppen.

Voor de start van elk ritueel wordt OM gechant en shaantih omdat de geluidsgolven van OM een goede invloed op je hersengolven zou moeten hebben en helende vibraties uitzend over de omgeving. Blijkbaar heeft al ons gechant en gekirka niet zo veel geholpen voor Christchurch...

Maar al met al merkte je heel goed dat het verblijf in Anahata een heel rustgevende invloed heeft op je denken, het wordt wat stiller in je hoofd en er springen niet meer zo veel gedachtes in op en neer (althans zo gaat het meestal in mijn hoofd, een komen en gaan van gedachtes).

De eerte dag voor mijn karma yoga moest ik 2 bomen planten, daarvoor had ik dik 2 uur de tijd.Maar een boom planten in yogistijl is niet zomaar een gat graven en een boom erin pleuren :p

Het gat moet serieus diep zijn, want eerst giet je er water in, daarna compost met as van de havan. Dan de boom met extra voedingstabletjes. Dan weer compost en havan as. Dan gaat de aarde er terug in en meer water. Dan krantenpapier en houtsnippertjes. Het lag op mijn tong om te vragen of ik ook nog een mantra moest zingen voor de boom, maar het leek me beter om ze niet op ideen te brengen. Ik kreeg ook nog hulp erbij, dus 2 man 2 uur druk met 2 bomen te planten.

Het begon me te dagen waarom de 2 maanden die ze hadden om alle wekzaamheden af te krijgen voordat een zeer belangrijke swami op bezoek kwam wat aan de krappe kant was.

De 2de dag werd ik toegewzen aan project: nieuwe vuurplaats maken voor havan. Hiervoor moest een stuk grond geegaliseerd worden om een mooi grasveldje te maken. Nog niet zo simpel op een berg en zeker niet met yogi's , want veel kaas van bouwen enzo hebben ze niet gegeten. 1 Jongen uit Londen had er wel een beetje verstand van en ik ook een beetje, dus wij moesten iedereen bezighouden. Dat is soms best vermoeiend als er werkelijk niemand is die echt weet hoe je zoiets doet. Gereedschap was ook magertjes, trilplaatje was er uiteraard niet en er was zelfs geen cilinder die gebruikt kon worden om een mooie wals te gieten van beton ofzo. Dus de enige oplossing om de grond die bijgevuld werd compacter te maken was om er mensen over op en neer te laten lopen. Niet echt je van het, maar goed, wat moet je er anders mee? Alles wat we netjes geegaliseerd hadden was een paar dagen later alweer flink gezakt, dus hopelijk gaan ze er niet te snel gras op leggen...

Met dit project ben ik de rest van de week in ieder geval zoet geweest, toen ze doorhadden dat ik wel enigszins een idee had van hoe en wat werd het mijn vaste werkplek en mocht iemand anders boompjes planten. Vind het zelf ook wel leuk om met zoiets bezig te zijn, dus heb me er niet over beklaagd.

Al met al is de tijd er voorbij gevlogen en vond ik het erg jammer dat ik weer verder ' moest' met de reis. Ben er sterk over aan het denken om weer terug te gaan nadat ik mijn auto verkocht heb . Heb er in ieder geval veel geleerd over het echte yoga, niet de zwakke afspiegeling die we in het westen uitoefenen. Hopelijk lukt het me een van komende jaren om eens een tijdje in India in een ashram te gaan en er de ervaring wat dichter bij de bron te herhalen en verder uit te diepen.