Hehe, turbulent weekje zeg...

2 dagen na de aardbeving had ik afgesproken met Thijs en Laur (kom ik overal tegen) en met Keith (amerikaan waarmee ik in de Milford sounds was) afgesproken in Picton. Thijs en Laur waren net 2 uur na de aardbeving in Christchurch aangekomen en Keith was net in het luchtvaartmuseum in de kamer waar allemaal vliegtuigen aan het plafond hingen in centrum Christchurch toen het gebeurde. De vliegtuigen zaten gelukkig allemaal goed vast, dus die bleven mooi hangen. Wel was het hostel ingestort waar hij de backpack had liggen, dus al z'n spullen liggen ergens onder het puin. Thijs en Laur waren meteen weer de stad uitgereden en Keith moest nog een dag wachten voordat ie een bus de stad uit kon nemen.

Maar goed, eind goed, al goed, alledrie kwamen ze heelhuids in Picton aan. Helaas waren we niet de enigen die Picton als bestemming hadden uitgekozen, dus we zaten allemaal op andere lokaties. We hebben er het beste van gemaakt en er een gezellige dag op de camping bij Thijs en Laur gehad en de dag erna vertrokken hun naar het andere eiland. Intussen was een plekje vrij in mijn favoriete hostel en kon Keith verhuizen naar deze lokatie. Eerst maar een winkeldagje ervan gemaakt en naar Nelson gereden, want in Picton is zo goed als niks te koop en hij had toch dringend wat spullen nodig, aangezien al zijn bezittingen onder het puin in Christchurch liggen.

Toen we met wat creativiteit weer iets van reisuitrusting bij elkaar gesteld hadden konden we eens kijken hoe de reizen verder vervolgd werden. Zijn plannen waren volledig in puin gevallen, aangezien ie alleen nog maar trekkings van een week of langer aan een stuk op de planning had staan en daarvoor heb je toch wel een iets degelijkere uitrusting nodig dan dat we hadden weten bij elkaar te sprokkelen. Uiteraard had ie geen zin om een kapitaal in nieuwe spullen te steken zolang er hoop isdat de oude spullen nog uitgegraven kunnen worden. Ik zat ook met geen beter plan dan auto verkopen en dan zien we wel weer, dus we besloten om even samen een aantal dagen wat leuks te doen.

Eerst zou dat de Queen charlotte track worden, maar die zat zo goed als volgeboekt en we hadden geen zin in al die drukte, dus dat plan werd al snel vervangen door wat wandelen op D'urville eiland. Net zo mooi, maar dan zonder toeristen. Er wonen ongeveer 50 mensen op het eiland en de wandelingen zijn nogal in ontwikkeling en dus nog niet perfect aangegeven.Maar da's dan ook wel weer de charme, beetje improviseren om de track te vinden is wel leuk zolang je op een klein eilandje zit en nooit al te ver kunt verdwalen.

Aangezien er alleen een paar DOC campings waren, leenden we een extra tent bij het hostel in Picton zodat we in ieder geval droog en beschut zouden zitten, naja, dat dachten we dan. Het tentje bleek niet echt wind bestendig te zijn, het was met de beste wil ter wereld niet zo op te zetten dat het niet bij het eerste zuchtje wind in elkaar zou storten. Ik stelde al voor om het dan maar als beschutting voor de backpacks te gebruiken ipv te slapen erin, maar Keith wilde me niet tot last zijn, dus hij stond erop om toch in het tentje te gaan liggen. Na goed, dat ging ongeveer goed tot 2 uur 's nacht en toen storte het idd in zoals wel te verwachten was. Het stormde goed en regende pijpestelen. Hij bleef toch proberen om erin te overleven tot 5 uur 's nachts en gaf het toen toch maar op en verhuisde maar naar mijn tentje. Dat had het ook loeizwaar. Het heeft al heel wat stormen doorstaan, maar deze keer moesten we toch af en toe wat haringen terug steken en touwtjes opnieuw spannen om te overleven. De halve morgen hebben we om de beurt het tentje weer opnieuw opgezet en intussen ons eigenlijk heel goed geamuseerd met wat kletsen en wat lezen.

Zoals het hier in het land gaat was het opeens prachtig weer weer en konden we eindelijk eens een stukje wandelen en het strand verkennen. De 2de nacht bleef het goed en daardoor aangemoedigd vonden we het wel een goed idee om ons midden op het eiland te laten afzetten door de ranger en daar te gaan wildkamperen (is toegestaan daar). We vonden een prachtig kampeerplekje en een mooie wandeling over een bergrug heen, dus het begon goed op deze lokatie. Maar 's avonds stak weer een straf windje op. We probeerden nog even gezellig te doen en een kampvuurtje te maken (wat niet mag), maar we zagen al snel dat het veels te gevaarlijk was met die wind en maakten het vuur snel weer uit. Aangezien het nu rond 8 uur 's avonds al donker en koud is was dat niet zo leuk, dus maar in de tent gaan zitten met een theelichtje (ja,ja, ook niet zo'n slim idee, maar verstandiger als een kampvuur in dit geval).

Weer een supergezellige avond gehad zo, ingerold in onze slaapzakken. 's Nachts barstte het weer goed los, erger als de vorige keer zelfs. De hele nacht door regelmatig weer lijntjes gaan spannen en haringen terug steken en 's morgens hetzelfde ritueel. Opeens krakte 1 tentstok en toen vonden we het toch hoogste tijd om van het eiland af te vluchten. Eigenlijk was het plan die dag om de resterende 3 uur te gaan lopen naar de andere kant van het eiland en na een nacht kamperen daar ons weer te laten ophalen door de boot. Maar in dit weer hadden we niet zo heel veel zin in die 3 uur lopen en kamperen was intussen onmogelijk met 2 kapotte tentjes. Gelukkig lad op een uur lopen van waar wij zaten een wildernis resort en vanaf de berg waar we zaten konden we zien dat dit resort aan een baai lag, dus met een beetje geluk konden we ook een boot daar bestellen. Op hoop van zegen dus maar de restanten van onze kampeeruitrusting bij elkaar gezocht, zover ze niet weggewaaid waren en de afdaling naar het resort gemaakt. De eigenaar daar was hoogstverbaasd om mensen te zien die niet via het water kwamen, maar het was dus idd mogelijk om daar een boot te bestellen.

Dus het duurde niet lang en we zaten weer veilig op het vaste land. Ondanks alles hebben we ons uitstekend geamuseerd. Keith is ook iemand die overal wel de humor van inziet, dus humor was ons wapen om alle tramelant mee te lijf te gaan en de stemming was geen moment down. Doordat we ons zo uitstekend amuseerden samen besloten we om nog eventjes samen verder te reizen totdat we elkaar zat waren. Maar dat moment is er tot op heden niet en eigenlijk hebben we met de dag meer plezier samen.

Dus we zullen waarschijnlijk wel samen blijven reizen. Eigenlijk hebben we niet echt een idee waarheen dan, dus we prikken hier en daar wat leuke dingetjes eruit. Even een dagje in Hanmer spring doorgebracht, eigenlijk voor de wandeling op Mt. Isabel, maar toen we er aan kwamen regende het zo hard dat we niet verder zijn gekomen dan de hotpools. Toen volgens de weersvoorspellingen het in Hanmer springs zou blijven regenen en in Nelson lakes de zon zou schijnen zijn we daarheen gereden en daar een mooie wandeling op Mt. Robert gemaakt. En toen even in Blenheim gestopt om een nieuwe tentstok te kopen en een stel haringen en weer terug naar de thuisbasis in Picton.