We hebben 2 dagen lekker geluierd in een prachtige backpackers in Nelson. Een aantal keren per dag kwam een bakker producten brengen die hij over had en er groeit een hoop fruit in de tuin van het hostel en er is een uitgebreid gratis ontbijt, dus eigenlijk hebben we alleen maar gevreten, boekje gelezen en wat door de stad gelopen. Dus gewoon een heerlijk lui vakantiegangersleventje, daar had ik tijdens de reis eigenlijk nog niet zo veel tijd voor genomen.

Daarna hebben we onze activiteiten verplaatst richting Golden bay, Collingwood. Hier hebben we onze toeristische plicht gedaan door de Pupusprings te bezichtigen, het meest zuivere zoetwater van Nieuw zeelanden naar de Farewell spit te gaan. Beide plaatsen had ik al tijdens mijn eerdere bezoek vluchtig bezichtigd, nu hebben we er een compleet dagje uit van gemaakt. Verder even een lunchpauze in de Mussel in, the place to be in de Golden bay. Het is in de verre omstreken bekend als DE plaats om heen te gaan voor goeie livemuziek. helaas was er geen band toen wij er waren, dus daar kan ik niet over meepraten. Het zag er in ieder geval wel gezellig uit, ook zonder band.

Daarna verplaatsten we onze thuisbasis naar Pohara. Daar was een heel schattig plaatsje met self-containing cabins, waar we met Anahata de Havan gedaan hadden de eerste avond dat ik daar arriveerde. Dus we besloten om het tentje een rustdag te geven zodat we daar konden logeren, dat was het extra geld wel dubbel en dwars waard. De cabin was uitermate luxe voor backpackers begrippen, meer belangrijk was dat het gewoon een uitermate mooie plek is om te zijn. Dus we bleven er 2 dagen, eentje om lekker lui te zijn en een strandwandeling te maken en eentje om even het Abel tasman park in te trekken, wat nog steeds uitermate dicht bevolkt was door toeristen. Voor de zoveelste keer langs het Abel tasman monument gereden (ik vertik het om mijn toeristische plicht te doen om erheen te lopen om een foto ervan te maken).

Verder zagen we een bord van een aanbieding voor scenic flights, 40 dollar stond erop. Nu leek ons dat te mooi om waar te zijn, dus maar even wat mensen aan de tand voelen. Maar het was echt 40 dollar, voor 15 minuten vliegen, dus daar valt werkelijk niks van te zeggen. Wij ons niet lang bedacht en in het vliegtuig gestapt. De piloot zag eruit of ie de leeftijd om een vliegtuig te besturen al ver gepasseerd was en dat gold eigenlijk ook voor het vliegtuig zelf, dat was ook niet echt brandnieuw, maar dat kon de pret niet drukken en met wat gesputter ging de roestbak toch de lucht in. De uitzichten waren prachtig, daar langs de kust en over de Pupu springs, dus de centjes dubbel en dwars waard.

En vrijdag zijn we weer terug gereden naar Nelson, want zaterdags is er een Havan georganiseerd door Anahata voor Christchurch, dus dat mogen we niet missen natuurlijk :) Leek me leuker om ze hier op te zoeken dan weer terug die berg op te rijden, mijn auto en ik hebben nog steeds een trauma van de weg omhoog daar...

De Havan was vrij uitgebreid en er kwamen redelijk wat mensen opdagen, al was deze groep lang niet zo ingeburgerd in de yogigewoontes als de groep die bij de eerste openbare Havan aanwezig was toen ik net op Anahata aankwam.

Ze hadden niet iedereen van Anahata meegenomen, waardoor een aantal mensen die ik had gehoopt weer te zien er niet bij waren. Maar goed, verder was het wel weer gezellig.

Zondags zijn we dan toch voor de allerlaatste keer naar de Juggles rest gereden in Picton, toch een van mijn favoriete plekjes in Nieuw zeeland.

Nog een paar daagjes lekker gerelaxed en dan toch maar eens langzaam aan richting Christchurch om het vliegtuig te nemen...

De laatste tussenstop was in Kaikoura, voor ons laatste nachtje samen dan toch maar eens een luxe huisje gehuurd met een bubbelbad en alles erop en eraan.

En dan breekt dan toch de laatste dag aan :(

's Morgens op weg naar Christchurch. Aangekomen in de stad eerst nog geprobeerd of we het centrum in mochten om te kijken of de rugzak van Keith intussen terecht was, maar de hele binnenstad was afgezet door militairen en zonder expliciete toestemming mocht er niemand in. Dus maar braaf weer afgetaaid en naar de vluchthaven toe...