Nou, wordt weer eens tijd voor een update...

De laatste 9 maanden terug in Nederland ware zeer hectisch. Veel bezoekjes bij familie en vrienden, veel regelwerk rondom de papierwinkel die bij immigratie hoort, want ja, daar wil ik me dan toch aan wagen. De zomermaanden dat Keith op bezoek kwam heb ik was gas terug genomen en ook wat tijd genomen om hem het land te laten zien en aan iedereen voor te stellen (naja, iedereen is niet gelukt, maar wel de meest nabije vrienden en familie).

Maar goed, immigreren doe je niet zo maar, daar komt een hele berg regeltjes, papieren en ook emotionele stress bij kijken.

Wat voor mij papiertechnisch de grootste drempel was om te nemen is het mogen gebruiken van mijn diploma's. Sommige HBOers en universitaire genieën uit ons Nederlandje mogen dit soort gedoe overslaan, maar ikke met mijn MBO diploma mocht geen enkele stap overslaan en moest de bureaucratische molen in. Dus daar meteen mee begonnen in maart, na aankomst in Nederland en nu nog steeds niet afgerond.

Het begon allemaal met een vriendelijke email van het registratiebureau (om mijn o zo belangrijke beroep van medisch analist te registreren) of ik eerst mijn opleidingsgegevens wou opsturen, want dat was het belangrijkste. Ikke dus meteen de school aan de jas getrokken om alle gegevens van mij boven water te toveren (wat al meer dan een maand in beslag nam) en daarna het hele zooitje doorgestuurd naar een vertaler om het keurig in het engels over te zetten. Naar Utrecht gegaan om een stempeltje te halen (wat verklaarde dat de vertaler ook echt een beëdigde vertaler was) en alles in een keurig pakje naar het registratiebureau gestuurd. Intussen me ingeschreven voor de IELTS test, want dat had ik al gezien op hun website dat ze dat ook wilden en was in afwachting van wat ze nu van mijn opleiding vonden.

In plaats daarvan kwam een emailtje waarin ze verklaarde dat ze de papieren even ergens in een laatje gingen leggen totdat ik de resultaten van de IELTS test opstuurde. Nou, daar hadden ze me niks van gezegd dat ze uit hun neus gingen vreten totdat ze die erbij hadden, want dan had ik me al veel eerder ingeschreven voor de test en had ik een paar maanden kunnen winnen in de procedure.

Maar goed, niks meer aan te doen. Intussen had ik mijn dienstrooster op het werk al zo bij elkaar geruild dat ik een paar weekjes vrij had om met Keith op pad te gaan
(dank jullie wel collega's), maar dus wel elk weekend dat we niet weg waren moest werken. En laat die test nu alleen in het weekend plaatsvinden. Dus de hele zomer zat er niks anders op als het maar even te laten als het was. Nu werd de test die wat ik in augustus geboekt had ook nog afgelast en wat het alweer september voordat ik eens op examen kon.

Het resultaat van die eerste poging was ongeveer op het niveau wat iemand met engels als eerste taal ook haalt, een 7, maar omdat ik zo'n belangrijk beroep uitoefen, moest ik een hogere score halen dan iemand met engels als eerste taal, tenminste een 7.5...

Dus in november nog maar een keertje en na een boze email en telefoontje van mijn kant uit over een fout in de test waren ze blijkbaar zo van me geschrokken dat ik nu een 8 kreeg. Dit resultaat liet wel heel lang op zich wachten vanwege “technical difficulties” met de test, dus ik was net te laat om het zooitje weer in gang te zetten voor het einde van het jaar.

Intussen ik al aan de slag met de rest van de papier winkel (stempeltjes verzamelen op diploma's, geboorte-akte etc), want eind december ging de reis alweer verder, naar Amerika.

In oktober was ik ook al een paar weekjes hier op vakantie geweest bij Keith (ja het is een dure hobby, zo'n intercontinentale relatie) en nu de 2de keer was de meneer bij de douane nog minder gecharmeerd van mijn bezoek dan de eerste keer.

Dit kon misschien te maken hebben met dat mijn ticket naar Europa pas in oktober was en dat ik heb vrolijk het ticket naar Nieuw Zeeland onder de neus hield, met de mededeling “we hebben die maar alvast gekocht, want we dachten dat je die wel wilde zien”. Of hij vond de rest van mijn antwoorden niet zo leuk zoals: “hoe veel geld heb je? “ 30 dollar en 20 euro” “Denk je daarmee een jaar rond te komen? “ Nee, ik dacht dat jullie vast wel pinautomaten zouden hebben” “Heb je maar 1 tas bij je voor een jaar reizen? “ “Ja, ik heb niet meer spullen” “Wat ga je na dat jaar doen zonder spullen?” “Hopelijk hebben ze in het land waar ik uiteindelijk ga wonen ook winkels”

Na goed, blijkbaar vond hij me minder grappig dan ik mezelf vond, want ik mocht in een hokje gaan zitten met andere “criminelen”. Na een tijdje kwam iemand anders aanhobbelen met mijn paspoort en overhandigde me dat zonder enige uitleg en mocht ik weer vertrekken.

Eind goed al goed en intussen begin ik al in te burgeren in de USA. Hetgeen wat de meeste gewenningsproblemen geeft hier is het boodschappen doen. De winkels zijn veels te groot en hebben veels te veel keuzes. Dat maakt sommige mensen heel gelukkig en die kunnen zich er kostelijk mee amuseren, maar ik wordt een beetje overdonderd door alle keuzes, voor mij zijn een paar keuzes al meer dan voldoende. Maar langzaam maar zeker begin ik de weg te kennen en is boodschappen doen niet meer een eindeloze zoektocht. Al heb ik nog steeds geen bak-en-braad kunnen vinden of gewone koksroom zonder verder toevoegingen. Want dat is dan wel, je hebt tig keuzes in hetzelfde soort product, terwijl gewoon het pure basisproduct, zoals tomatenpuree of koksroom er dan weer niet is.

Maar verder is het hier goed toeven. Het regent niet vaak, wel wat sneeuw gehad, maar meestal is het gewoon helder en frisjes, wat wel een vooruitgang is op het regenachtige winterweer van Nederland. Het park is vlakbij (wij zouden het een recreatiegebied noemen, hun noemen het park) en daar kan ik elke dag even een frisse neus halen. Verder besteed ik mijn tijd aan medisch engels leren en mijn correspondentie skills wat aanscherpen, want nette brieven schrijven gaat erg belangrijk worden komende maanden.

Het is wel fijn om eventjes wat rust te hebben, want de laatste 2 maanden in Nederland waren zeer uitputtend, vooral vanwege de emotionele stress die immigratie met zich meebrengt en dan komt de hele regelzooi er nog eens bovenop.

Veel mensen zien het als avontuurlijk en leuk, wat het voor een gedeelte ook is, maar eerst is het vooral onzekerheid en verdriet, want je weet niet wat komen gaat en je laat alles wat je lief is achter.

Gelukkig had ik veel mensen om me heen die dit wel snapten en hoefde ik niet zoals veel immigranten (als ik hun weblogs moet geloven) constant tegen een muur van onbegrip op te lopen.

Al werd ik vaak wel moedeloos van het voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal af te steken over 0 vooruitgang in het proces. Maar dat mensen maar blijven vragen duidt vooral op interesse, dus dat waardeer ik, ook al kon ik het niet altijd hebben om elke dag opnieuw herinnerd te worden aan het frustrerende gebrek aan vooruitgang ;)

Van het registratiebureau kreeg ik vandaag een mail dat het er naar uit zag dat de beroepsregistratie deze week afgerond zou worden, dus als dat waar is, dan kan ik eindelijk weer eens een stapje verder :)

Dus stiekem al mijn CV aan het opstellen in kiwistijl en het job search assistance bureau staat al klaar om verder te gaan met de volgende stap: me aanprijzen bij bedrijven.

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om wel hulp te zoeken voor dat stukje van het proces, omdat dat het meest essentiële deel is van ons plan om te slagen. Nu heb ik nog een redelijke kans op de arbeidsmarkt zodra de registratie compleet is, maar voor Keith ziet het werk-vind gedeelte van het plan nog een stuk somberder uit. Dus om de kans wat groter te maken dat we beiden binnen komen en liefst ook nog bij elkaar in de buurt, laten we ons hierbij helpen door een professional.

Dus dat was het wel zo'n beetje in vogelvlucht. De meesten van jullie waren wel al persoonlijk ge-update door mij, maar aangezien ik de laatste maanden zo druk was met alles wat nog persé moest, ben ik ook vast mensen vergeten...