Nou, we zijn er hoor!

De doaune was een lachertje, vergeleken met Amerika. De datum op het retourticket was 22 augustus, terwijl we 24 mei eigelijk zouden moeten vertrekken volgens ons toeristenvisum. Wij waren dus al helemaal voorbereid op een degelijk kruisverhoor, maar we kregen alleen het advies om tijdig een verlenging aan te vragen en toen mochten we naar het volgende hokje toe. Daar werden Keith z'n golfschoenen gepoetst, want zand onder je schoenen kan toch écht niet en we werden met schone schoenen het land binnengelaten.

We hadden een shuttlebus geregeld naar ons hostel en hoefden dus niet ver te slepen met onze zooi. Want we hadden stiekem toch nogal wat bij elkaar verzameld. Ondanks mijn vele mislukte pogingen om gitaar te leren spelen had ik de gitaar toch meegesleept en Keith besloot last-minute dat hij toch zijn golfspullen mee wou nemen. Samen met de laptops die we er de vorige keer ook niet bij hadden en de nette kleren voor sollicitatiegesprekken was het al met al toch een berg spulletjes geworden waarmee het niet prettig backpacken is.

Dus auto kopen stond hoog op het prioriteitenlijstje. Na aankomst zijn we meteen het centrum in gegaan om wat dingen te regelen, maar na een uurtje of 3 kakten we helemaal in elkaar en zijn we terug gegaan naar het hostel voor een dutje. Stiekem was de reis toch zo'n 24 uur, met de binnenlandse vluchten in Amerika en de wachttijden meegerekend.

's Zaterdags begon de zoektocht naar een auto en daar eindigde die ook meteen weer. Op de eerste automarkt die op ons lijstje stond, kwamen we diegene tegen waaraan we vorig jaar de auto verkocht hadden. Deze man was ik tegengekomen toen ik vorig jaar de automarkten aan het aflopen was en later toen ik de auto aan Keith gaf om te verkopen had ik Keith zijn nummer gegeven als een potentiële koper. Deze man is een beetje een sjacheraar, hij koopt auto's op en verkoopt ze daarna weer duurder. Dus niet een eerste keus om iets van te kopen of iets aan te verkopen, maar deze keer had hij wel een redelijk autootje voor ons in de aanbieding voor een schappelijke prijs (vorig jaar vond ik hem nog te duur). Na het sluiten van de koop vroeg hij om hem toch vooral te bellen als we in Auckland terecht zouden komen, want het leek hem gezellig om ons nog eens te ontmoeten. Hopelijk is dat een teken dat hij ons geen rammelbak heeft aangesmeerd :p

Eenmaal mobiel wilden we uiteraard zo snel mogelijk weg uit de stad. Helaas moesten we nog onze winkelverplichtingen doen, die we vrijdags verzaakt hadden en namen we ons dus voor om pas maandagmorgen na het kopen van campeerspullen e.d. te vertrekken. Voordat we die kans hadden ging de telefoon al. De recruiter waarmee ik geskypt had voordat we aankwamen was me niet vergeten en wou dat ik zo snel mogelijk iemand van zijn bureau zou ontmoeten. Hij regelde snel een afspraakje met een collega van hem en die had 's middags tijd om met me te praten. Dus we hebben onze tijd maar genomen voor onze campeeruitrusting bij elkaar te sprokkelen.

De mevrouw van het recruitment bureau was heel aardig en blijkbaar was haar man een recruiter voor finance banen, iets waar Keith voor aan het kijken is. Dus hij werd meteen uitgenodigd om zijn cv te mailen en ze gaan dus voor ons allebei op zoek naar een baan. Dus dat was zeker een paar uurtjes extra rondhangen in Auckland waard :)

De eerste stop was Mangawhai head. Hier hebben we de cliffwalk gedaan, die ik vorig jaar ook al gedaan had. Deze keer was het een stuk makkelijker on de tig trappetjes bergop te lopen, vorig jaar liep ik daar een stuk meer bij te puffen. Dus stiekem heb ik toch een beetje bergbeentjes overgehouden aan de vorige reis. Dat komt goed uit, want bergen zijn hier genoeg...

Daarna zijn we doorgereden naar Pahia, waar we nu nog steeds zijn. Vandaag hebben we een lang gesprek gehad met een immigratie adviseur. Het is ons een stuk duidelijker nu hoe het hele gebeuren werkt en we hebben wat meer zicht op wat een adviseur voor ons kan betekenen. En we hebben kunnen uitleggen wat we zelf al allemaal gedaan hebben, zodat hij een beter idee heeft wat nog allemaal moet gebeuren. De definitieve prijsopgave krijgen we pas als we een baan aanbod hebben, dus we weten nog steeds niet zeker of we hem gaan inhuren, het hangt toch vooral af van het prijskaartje wat eraan hangt.

Morgen gaan we bij Janneke van het job search bureau langs. Zij neemt het sollicitatiegebeuren voor haar rekening en aangezien we het leuk vinden om de mensen waarmee we in zee gaan ook te ontmoeten gaan we even op bezoek. Buiten het recruiter bureau waarmee zij het contact geregeld had, heeft een laboratorium gereageerd dat interesse in me heeft als applicatiebeheerder. Waarom ze denken dat ik daarvoor geschikt ben is me nog niet helemaal duidelijk :p Maar goed, ik ga uiteraard wel met die mensen praten, ook als ze uiteindelijk beslissen dat ik daar toch niet zo geschikt voor ben, dan hebben ze wel mooi mijn gezicht als eens gezien en heb ik hopelijk een beentje voor bij een sollicitatieronde voor iets dat ik wel kan.

Intussen nemen we alle tijd die we niet bezig zijn met emailen en informatie verzamelen/verwerken om te genieten van de zomer. Dit jaar wordt een hele korte zomer voor ons, dus we zijn van plan om ales eruit te halen wat erin zit ;)