En we zijn weer een stapje verder, het baan aanbod is binnen! Gedurende het weekje dat we uit 'ons' huisje moesten vanwege een eerdere reservering besloten we zelf 'op vakantie' te gaan naar Christchurch en Arthurs Pass.

Ik besloot mijn banenzoektocht wat assertiever te maken gedurende die trip en had mezelf uitgenodigd op het ziekenhuis lab, het dierenartslab en de bloedbank ipv te wachten totdat hun mij uitnodigden. Voor de zekerheid had ik voor elk lab wat chocolaatjes meegenomen, want helemaal er van overtuigd dat het sociaal gezien wel kan om jezelf uit te nodigen was ik niet. Maar gedurende mijn carriere in het Laurentius heb ik geleerd dat lab medewerkers verzot zijn op chocolade, dus het is een goed middel om wat zieltjes te winnen in deze branche.

Tot mijn grote verbazing was iedereen heel blij om me te ontmoeten en de ons-kent-ons mentaliteit bleek nog erger te zijn dan in Limburg. Na vermelding dat ik in Northland Pathology (een lab dat zeker 1000 km verderop ligt) al wat uitleg had gehad over laboratoria in Nieuw Zeeland, bleek dat men die meneer kende waarmee ik gesproken had. Na jarenlang gewoond te hebben in dorpen zoals Pey, Koningsbosch en Spaanshuisken, pakte ik dat teken goed op en informeerde ze maar meteen over alle andere afspraakjes en gaf ze volledige openheid over mijn plannen etc. Want in zulke culturen: ze komen ALLES te weten en het beste wat je kan doen is ze het gewoon te vertellen ipv ze te laten rondsnuffelen. Dit pakte goed uit, want nu wisten ze precies welke laatste roddels ze nog konden vertellen en werd ik meteen meegenomen voor een voorstelrondje zodat ik zo veel mogelijk mensen kon ontmoeten die van nut konden zijn om een baan te krijgen.

De dag erna kwam een telefoontje van Southern Community Laboratories of ik wilde langskomen voor een gesprek, want hun mailbox lag vol met allemaal mails met mijn CV, dat was doorgestuurd door de mensen die ik ontmoet had in het ziekenhuis en bij het dierenarts laboratorium. Ik had al in januari gesolliciteerd bij hun, dat had geen effect, maar die stapel mails in hun mailbox wekte toch wel nieuwsgierigheid op.

Na een vrij pittig sollicitatiegesprek (ze hadden een hele lijst met casussen en problematiek op laboratoria waarvoor ik oplossingen moest verzinnen) en na contact opgenomen te hebben met mijn referenties (dank jullie wel Mat en Henk) waren ze genoeg van me onder de indruk om de romslomp met de immigratiedienst aan te gaan.

Dus we kunnen een stapje vooruit nu! Voor Keith wordt het nu ook gemakkelijker om werk te vinden, omdat hij nu kan zeggen dat zijn werkvisum in aantocht is. Tot nu toe was zo goed als niemand bereidt om ook maar met hem te praten, met een werkvisum zal daar zeker wel verandering in komen.

Tot dusver dus het officiële gedoe, wordt vervolgt...

Verder hebben we dus met de Pasen even een paar dagen vakantie genomen in Arthurs Pass. Dit is een heel mooi gebied met vele bergen en wandelroutes. Ik was een beetje kwakkelig ivm een blaas ontsteking en een antibiotica kuurtje dat me aan de schijterij bracht, maar wat korte wandelingetjes (3-4 uur) kon nog wel. Een grote wandeling van 8 uur heb ik Keith toch maar alleen laten doen, want daarvoor was ik toch echt niet fit genoeg. Maar het hele verblijf was toch genieten, het weer was super en de lodge waar we zaten had prachtig uitzicht op de bergen.

Ons laatste nachtje op het Zuid Eiland brachten we door in een superluxe hotel, met dank aan mijn broer en zus en hun partners. We hadden van hun wat bonnen gekregen, dus we konden lekker genieten van een luxe kamer en spa en sauna.

Nu dus even onze zaken op het Noord Eiland afhandelen en dan kunnen we hopelijk nog een leuke vakantie maken van het ritje naar Christchurch. Daarna zal het luieren voor ons ook wel voorbij zijn voorlopig :p