Eindelijk eigen huis

Ha luitjes,

Ja, eindelijk is het dan zover, we hebben een huis! En wat voor een, met mooi uitzicht over de zee ook nog! Het bezitten van een huis is hier heel wat tegenwoordig, aangezien je 20% deposit moet ophoesten en doordat er geen capital gain belasting bestaat, zijn er veel investeerders die huzen opkopen en daarbij de prijzen hard opdrijven. Dus voor de gewone mens is het intussen een mission impossible om te kopen. Voor ons was het ook heel wat om het geld bij elkaar te sprokkelen en alle pensioenspotjes waar we onze handen op konnen leggen zijn leeggeroofd (maar een huis is ook een soort van pensioesnvoorziening). We waren al jaren aan het zoeken naar wat betaalbaars en uiteindelijk hebben we onze visie naar buiten de stad gelegd, waar we meteen tegen ons nieuwe stulpje aanliepen. Het is nog steeds maar 20 minuten rijden naar het centrum van Christchurch, dus het is ons een raadsel waarom niet meer mensen kiezen voor deze optie. Dus we voelen ons echt rijk nu! Zomaar naar de zee kunnen lopen is een ongekende luxe en elke morgen als we wakker worden en het adembenemende uitzicht zien, zijn we dolgelukkig dat we deze beslissing hebben genomen.

Ook op ander fronten gaat het voorspoedig. Mijn gezondheid gaat langzaam maar zeker vooruit. Intusen kan ik met minder dan een kwart van de medicijnen door het leven als een jaar geleden en nog steeds bezig met afbouwen. Dit komt doordat ik gezond eet en nog steeds braaf elke week een bioresonantie sessie doe. De enige reden waarom ik nog niet de rugzak pak en de bergen intrek is omdat mijn bijnieren wat inactief zijn geworden door de medicatie, maar die trekken langzaam maar zeker bij, dus volgende zomer hoop ik er weer helemaal bij te zijn!

Werk gaat ook voorspoedig. Deze zomer werk ik me best wel te pleuris, aangezien ik veel extra diensten heb aangenomen op het lab en ook druk ben met tuinieren. Maar op zich gaat dat allemaal goed :) Het labwerk is weer interessanter nu ik weer op een ziekenhuis lab werk en hier krijgen we ook zo'n beetje alle interessante gevallen van dit eiland+pacific islands+antartica, dus nu ga ik met plezier naar het werk. Deze week was iedereen erg opgewonden over een nematode die we in iemands bloed gevonden hadden (ja, wij labratten kunnen erg blij zijn met zoiets). Enkele klanten van mij zijn zo tevreden met mijn werk dat ze meedoen aan tuincompetities, wat erg vleiend is voor mij, maar ook wat extra druk op de ketel zet, want alles moet natuurlijk perfect zijn. Maar ondanks al het werk, hebben we ook hier en daar wel tijd om een weekendje/weekje te relaxen.

Na de kerst zijn we een weekje op vakantie geweest naar de Westkust, wat ook wel weer erg fijn was (die kust is veel groener als de onze).Tijdens die vakantie zijn we bij vrienden op bezoek geweest die een stukje land in the middle of no-where hebben waar ze een zelf voorzienend huisje opgezet hebben en wat fruitboompjes en groenten geplant hebben. En dan bij vrienden wiens ouders een huisje in Hanmer Spring hadden dat we mochten gebruiken. Dus het was erg leuk en gezellig. En dan volgende maand gaan we naar Guns 'n Roses! We maken er maar meteen een korte vakantie van, want anders loont het zich niet om helemaal naar Wellington te gaan (nu 8-9 uur rijden dankzij recente aarbeving in Kaikoura en 3 uur op de boot). Dus na de show gaan we lekker camperen in de Malborough sounds.

Met Keith gaat ook nog alles goed. Hij is nog happy met zijn werk en nu in de zomer gaat ie verschillende keren per week naar de golfbaan. Hij probeerd ook wat te tuinieren tegenwoordig, wat niet zo'n succes is, maar langzaam maar zeker probeer ik hem de goede kant op te sturen. Onze frambozen hebben wel erg geleden onder zijn tuinier experimenten, aangzien hij ze voor onkruid aanzag, maar gelukkig groeien die ook wel weer terug (als onkruid :p). Verder loopt ie nu constant met een meetlint door en om het huis om dingen op te meten. Als we nieuwe (2de handse) meubelen kopen moet het natuurlijk wel perfect passen!

Ikzelf heb me meer toegelegd op het maken van gezonde drankjes. Ik heb intussen weer een kombucha zwam en water kefir, dus heb weer lekker verfrissende drankjes aan het brouwen. Verder ben ik bezig met de tuin te plannen, groentetuin planten, boompjes omhakken en wat nuttigere boompjes planten, beslissen waar planterboxen moeten komen enz. Studie ligt even stop in de zomer, dat begint eind februari weer. Dus nu geniet ik even van het feit dat ik niet elke week weer een of andere deadline heb voor werkstukken, exams etc.

En dat was het wel weer zo'n beetje geloof ik :)

2016

Nou, nou, de tijd vliegt voorbij! Het is intussen alweer 4 jaar geleden dat we de sprong maakte naar deze kant van de wereld... Christchurch is nog steeds niet opgebouwd, maar de stad veranderd wel de hele tijd. Gebouwen worden afgebroken en andere weer opgebouwd, wegwerkzaamheden werkelijk overal, als je eens een keer naar je bestemming kunt rijden zonder vertraging door werkzaamheden is dat vrij uniek. Ik heb nog steeds moeite om de weg te vinden in het centrum, aangezien herkenningspunten verdwijnen en worden bijgebouwd en routes steeds veranderen doordat straten afgesloten of geopend worden. Gelukkig staat er een of andere zendmast op de berg naast onze berg, dus ik kan altijd wel makkelijk de weg naar huis vinden door richting die mast te blijven rijden :)

Verder gaat het leven gewoon z'n gangetje hier. Ik heb een tijdje gesukkeld met mijn gezondheid. Na die laatste mooie wandeling in de sneeuw van de laatste fotoserie op deze blog was mijn knie lichtjes opgezwollen. Eerst dacht ik dat het met rust wel beter zou worden, maar het werd steeds erger, dus toch maar naar de huisarts die me doorstuurde naar de physio. Na een maand kon ik bijna niet meer lopen en mijn voet en andere knie begonnen ook te ontsteken en mijn nek zat zo vast dat ie geen kant meer op kon. De physio therapie hielp helemaal niks en de huisarts hield vol dat het allemaal te maken had met mijn "sportblessure"

Ikzelf was daar niet meer zo van overtuigd en dacht meer aan iets rheumatisch en heb mezelf uiteindelijk doorgestuurd naar een muscetal skeletal specialist, aangezien ik mezelf niet mocht doorsturen naar een rheumatoloog. De specialist zat gelukkig meer op dezelfde lijn te denken en vroeg meteen wat testen aan om te bewijzen dat er meer aan de hand was. Gelukkig waren de uitslagen daarvan overtuigend genoeg en mocht ik eindelijk naar de rheumatoloog toe. De wachtijd voor dat via het publieke systeem hier zou iets van een half jaar zijn, maar gelukkig had ik wel een zorgverzekering, dus mocht ik naar een prive rheumatoloog heen, waar ik dan maar 6 weken op hoefde te wachten. Nou, 2 weken later was het zo erg dat ik alleen nog maar met een stok kon rondhobbelen, dus toch maar weer naar de huisarts toe. Deze keer om medicatie te eisen, aangezien ik alleen een berg pijnstillers had gekregen van de specialist, maar niks om het probleem te verhelpen.

De huisarts was deze keer zeer behulpzaam en schreef meteen een hoge dosis prednison voor en vroeg weer wat testen aan om te kijken hoe het ging met mijn ontstekingen. Nou, dat ging blijkbaar niet goed, want een paar uur later had ik de rheumatoloog aan de telefoon hangen. Nu had ze blijkbaar wel meteen tijd voor me. De uitslagen geven wou ze niet, dus heb ik mijn oud-collega's opgebeld voor wat getallen. Mijn Hb was erg veel gezakt en de crp/bezinking gestegen tov 2 weken ervoor, dus het ging echt niet goed. Dat verklaarde ook meteen waarom ik steeds meer moeite had om de dag door te komen :p

Want ja, ik deed nog steeds mijn labwerk, studie en tuinieren, als kleine zelfstandige gaat je bedrijfje de afgrond in als je niet doorwerkt. Ik had wel iemand ingehuurd om me te helpen intussen, aangezien ik niet kon knielen, bukken en nauwelijks kon lopen was het allemaal niet meer zo eenvoudig.

Dus ik was blij dat het zo slecht ging dat ik een maand eerder bij de rheumatoloog terecht kon :p Nou, sinds ik medicijnen heb, gaat het allemaal bergopwaards. Het is een vorm van arthritis. Niet de slijtage arthritis,maar een auto-immuun reactie die de gewrichten aanvalt en gelukkig hebben ze daar tegenwoordig pilletjes tegen. Nu met al die pillen om me te ondersteunen heb ik weer kracht kunnen opbouwen en intussen kan ik al weer 4 uur wandelen zonder veel problemen. Hooikoorst heb ik deze zomer niet gehad dankzij de pillen, dus dat probleem is ook meteen opgelost! Een hele dag tuinieren kost nog altijd veel energie, maar ik kan het wel weer en heb mijn hulpje dus ontslagen. Ik neem nu wel bijna geen werk meer aan bovenop mijn reguliere klanten en doe nu liever wat extra diensten op het lab in de schoolvakanties ipv tuinieren. Dat ik nu een baan heb die goed bij me past speelt daar ook in mee natuurlijk. En voor hun komt het goed uit, aangezien dan veel mensen vrij willen hebben ivm hun kinderen.

Dus alles is weer op z'n pootjes terecht :) Verder is er weinig nieuws. Keith z'n bedrijf is eindelijk kunnen verhuizen naar het centrum. Ze hebben jarenlang op een of andere industriegebied gezeten omdat hun gebouw in het centrum ingestort was. Dus hij en zijn collega's zijn blij dat ze eindelijk weer in een normale werkomgeving kunnen zijn. Zijn takenpakket is uitgebreid sinds zijn registratie als financieel adviseur, dus zijn werk is nu interessanter voor hem.

Ik ben ondertussen suikertante geworden van mijn broer's zoontje Pablo, dus binnenkort maar weer eens een bezoekje naar Nederland plannen :) Over een paar weken gaan we een weekje op vakantie naar het Noord Eiland, dat voelt al bijna als een buitenlandse vakantie ;) Er zijn zo veel mooie plaatsen hier in het land, dat we eigenlijk helemaal geen behoefte hebben aan vakanties in het buitenland, buiten de vakanties naar het thuisfront dan. Hopelijk vinden we daar langs de oostkust van het Noord Eiland weer net zo'n mooie plaatsen als ik er 5 jaar geleden gevonden had, met elke dag verse kreeft en snapper op het menu. Jammie!

Dat is zo'n beetje het enige gebied hier dat de meeste toeristen overslaan. 5 jaar geleden hadden ze nog nergens pinautomaten en tankstations langs een weg van 140 km lang. Ik heb er toen ongeveer een maand doorgebracht met maar $200 op zak en elke dag een dak/tent boven mijn hoofd en mijn buikje vol met lekker eten, vers uit de oceaan! Maar goed, veel georganiseerde activiteiten voor toeristen zijn er niet, je moet wel zelf een beetje creatief zijn om leuke dingen te doen. Ik heb stingrays uit mijn hand laten eten, paard gereden, gewandeld, gevist (vanaf het strand en vanaf een boot) en gebadderd in hotpools, dus genoeg te doen :) Ik ben benieuwd of er veel veranderd is de afgelopen jaren...

"Winter"

Hallo luitjes!

Terwijl jullie allemaal zitten weg te zweten rond de 35-40 graden, zitten we hier midden in de winter. Wat eigenlijk best wel meevalt, want buiten een paar daagjes wat nachtvorst hebben we nog niks winterachtigs gezien hier. Maar heel misschien zien we komende week een paar sneeuwvlokjes voorbij komen, als dat zou gebeuren, dan maak ik er snel een foto van ;)

Verder gaat het allemaal opperbest hier.Tot nu toe weet ik nog steeds een mooie balans te vinden tussen mijn bedrijfje, mijn baan en studie. Ik ben wel van baan moeten veranderen, want na 3 jaar, dan toch eindelijk is de MPA op het lab geinstalleerd en daardoor was ik weer terug naar af met een 0-uren contract.

Voor de mede-labratten en andere geintereseerden: een MPA is een pre-analytisch systeem dat monsters uitverdeeld en centrifugeerd. Hier is een filmpje over hoe zoiets werkthttps://www.youtube.com/watch?v=HeYDq_3jXAQ Dat filmpje is een beetje "out-of-date", want in grote labs is dit systeem direct verbonden aan de andere analysers en kunnen de buisjes dus gewoon zelf een rondje over het lab lopen zonder inmenging van mensen. In sommige labs, is er zelfs een koelkast aan vastgemaakt en als alle analysers klaar zijn met een buisje, dan loopt het vanzelf de koelkast in. Erg indrukwekkend en ook een beetje deprimerend voor ons labratten om te zien hoe machines al ons werk overnemen...

Maar goed, genoeg "technisch" gebabbel. Dankzij deze introductie van een apparaat dat efficienter is als ik ooit kan zijn, moest ik dus op zoek naar een nieuwe inkomstbron. Ik had geluk, want ik liep eigenlijk meteen tegen mijn toekomstige baan aan. Het ziekenhuis lab was op zoek naar iemand voor 2 nachten per week, bij voorkeur iemand die klinische chemie en hematologie kon doen. Nou, dat kan ik uiteraard wel! Nu was het wel zo dat ze een hoger registratieniveau verlangde als ik had, voor "scientist" terwijl ik maar "technician" registratie had. Toch maar een solliciatie brief geschreven met de mededeling dat ik bezig was die registratie om te zetten. Intussen mijn oude baas gevraagd of hij een ondersteunende brief kon schrijven dat ik geschikt was om op dat niveau te werken (het is tenslotte gewoon het analisten niveau waar ik in Nederland al 9 jaar op gewerkt heb) en gelukkig kreeg ik de steun van mijn oude baas hierin.

Dus alle papierkraam maar weer ingestuurd op hoop van zegen. Al snel kwam het bericht terug dat ze niet blij waren met mijn opleiding (MBO4 kennen ze hier niet, dat wordt op 1 hoop gegooid met 1 en 2-jarige opleidingen). Deze keer liet ik me daar niet door van de wijs brengen zoals 3 jaar geleden en ben er zelf ingedoken om de diploma vergelijking voor hen te doen. Dus precies uitgezocht hoeveel uren en welke onderwerpen in mijn opleiding en de Nieuw Zeelandse opleiding zaten etc. Ook nog eens benadrukt dat ik al heel veel jaren op dat niveau gewerkt heb en dat we hele hoge standaarden in Nederland hebben voor gezondheidszorg en educatie. En yes, eindelijk kreeg ik dan toch toestemming om mijn beroep weer te mogen uitoefenen!

Intussen was ik al aangenomen in het ziekenhuis lab, die hadden er meer vertrouwen in dat het goed zou komen met die registratie dan ikzelf. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk op mijn plekje ben aangekomen, wat labwerk betreft dan. Eindelijk weer klinische chemie en hematologie en "abnormale" patienten. Niet leuk voor de patienten, maar wel interessanter voor ons labratten ;) Als 100den buisjes zonder problemen door de analysers gaan, dan is er gewoon niet veel te doen voor ons, zeker niet als die buisjes ook nog eens op eigen houtje door het lab wandelen.

Studie gaat ook goed, tot dusver alleen maar goede punten. Dat is vooral te danken aan het feit dat ze alle lessen opnemen en die opnames op een website zetten, wat een gemak! Voor een part-time student zoals ik, is het heerlijk. Ik hoef dus alleen maar voor de praktijklessen en uitjes op bepaalde tijden naar school en kan de lessen dan 's avonds na het werk luisteren. intussen ben ik de bachelor of science aan het doen, dat zal nuttiger zijn op de lange termijn als horticulture alleen. In de bachelor zit ook een flinke portie horticulture, maar ik kan er veel meer kanten mee op.

Met mijn bedrijfje heb ik nu wel zo'n beetje genoeg klanten aan me gebonden om genoeg werk te hebben, maar niet zoveel dat ik moet stressen om het bij te houden. Al met al een mooie balans tussen mijn wekelijkse bezigheden.

Keith is intussen een geregistreerd financieel adviseur (ja dat is ook een beschermd beroep). Dus als iemand een miljoentje over heeft, hij kan je precies vertellen wat ermee te doen ;) Zijn baas is nog steeds druk met orde op zaken te stellen in het bedrijf, dus Keith's functie is nog niet aangepast naar zijn registratieniveau, maar het ziet er wel naar uit dat het goed komt.

Verder gaat het leven hier z'n gewone gangetje uiteraard. We gaan er nog steeds veel op uit, al vergeten we wel steeds vaker om het fototoestel mee te nemen. Wij zien dat als een feit van onze inburgering, om niet meer zoals de toeristen overal foto's van te maken. We lopen nu te gniffelen als we toeristen zien. Altijd zo herkenbaar met hun camera om de nek, hijgend en puffend, zwetend aan alle kanten, blikken van opperste verwondering over het uitzicht bij elke bocht. Ja, ja, zo waren wij ook in het begin. We genieten nog steeds van het uitzicht, maar nu niet meer zo hijgend en puffend :)

Thailand

Hallo allemaal!

Even uiteg waarom er foto's van Thailand op deze NIeuw Zeeland blog staan ;)

Aangezien facebook zichzelf nogal belangrijk vind, laat ik dit medium een minder belangrijke rol spelen in communicatie met het thuisfront. Dus nu gebruik ik deze blog weer meer ter vervanging.

Maar goed, Thailand. Mijn broer ging op vakantie naar Thailand en had het geniale besef dat dit land ongeveer halverwege ligt tussen Nieuw Zeeland en Nederland. 1+1 werd uiteindelijk 3 en mijn zus Yvonne en ik voegden ons al snel bij onze broer en zijn gezin.

We namen een paar dagen om Bangkok te bezichtigen, hebben wat buurtjes en markten afgstruind en wat tempels bezichtigd en lekker geluierd bij de zwembaden van ons luxe hotel. Jawel, deze reis was geheel in stijl, geen gesjouw met zware backpacks van hostel naar hostel, we hebben ons zowaar gedragen als een doorsnee toerist!

Alleen mijn broer en zijn vrouw Maartje moesten wel sjouwen met backpacks, want ze hebben 2 schattige dochtertjes die we toch echt niet kwijt wilden raken in de drukke stad. Dus kindjes in de rugzak en hupsakee, de stad door. Nog niet zo heel eenvoudig zo nu en dan, want iedereen wilde toch wel even spelen met deze kindjes met blond haar, onopgemerkt de straat over was nog meer onmogelijk als het normalerwijze al was. Dus veel vorderingen maakten we niet en het toeristje spelen hebben we dan ook ietswat beperkt zodat we nog tijd hadden om te luieren.

Natuurlijk zijn we dagelijks afgezet geworden door handelaars/ taxichauffeurs, maar dat weet je van te voren, dat hoort erbij.

Na 4 dagen waren we allemaal wel klaar met Bangkok en verkastten we naar een andere luxe lokatie bij Krabi Au Nang. Dit hotel lag buiten de stad en had allemaal kleine huisjes te huur. Lekker rustig en hier kregen we pas echt het vakantie gevoel.

We hebben verschillende tochtjes gedaan naar eilanden toe, gesnorkeld, op een olifant gereden, leren koken, een bergwand beklommen en alle goede restaurants uitgeprobeerd.

Snorkelen hebben we ook in het donker gedaan, waarbij je beweging een bepaald soort algen aanzette tot het uitzenden van licht. Dit was wel heel bijzonder. Bij dezelfde tocht zat ook een vuurshow inbegrepen, maar de artiesten moesten wel nog even wat meer oefenen vonden we. De vuurspuwer verslikte zich en stond te kotsen en de jongeleerders lieten hun stokken regelmatig vallen of staken zichzelf in band. Goed bedoeld en wel grappig om te zien, maar vanuit het oogpunt van Health and Safety: nog eventjes goed oefenen zonder vuur!

Al met al hebben we ons heel goed geamuseerd en voor Yvonne en mij was het ook heel speciaal om onze nichtjes wat beter te leren kennen. En het was natuurlijk super leuk om eindelijk weer eens lekker wat tijd met elkaar door te brengen, zonder de hektiek van het dagelijks leven erbij, zoals het was toen ik in Nederland woonde of wanneer ik op bezoek ben in Nederland. Helaas moest Yvonne na een weekje alweer naar huis en ik na 11 dagen, maar ondanks de korte tijd, was het toch zeker wel het reisje waard :)

2014 in vogelvlucht

Hallo allemaal!

Het is alweer eventjes geleden, maar dan toch weer eens tijd voor een update. Intussen heeft de server van deze site ook problemen gehad en zijn een aanal verhalen verdwenen, dus even in vogelvlucht ook wat er allemaal gebeurd was:

Keith had een baan gekregen bij een "Trust Company" Die beheren het geld van mensen die genoeg over hebben om meer te doen als simpelweg van loonstrookje naar loonstrookje te leven zeg maar. Eerst werkte ie in de "trust" kant van het bedrijf, die vanalles doen zoals bv zakgeld toekennen aan iemand die niet goed met geld kan omgaan, maar een erfenis heeft ontvangen, of investeren in een huis voor iemand etc. Later verhuisde Keith naar de "financial" kant van het bedrijf, waar het geld van clienten belegd werd in (goed onderzochte) financiele producten. Nou, sinds het laaste verhaal (dat dus niet meer op deze site staat) is er heel wat gebeurd in het bedrijf. Eerst werden de "trust" en "financial" kant uit elkaar gehaald. Dat gaf een hoop gedoe doordat de meeste klanten met beide bedrijven van doen hadden en de nieuwe eigenaar van de "trust" dat niet wilde en dus klanten ging jatten en hun geld in andere dingen investeren. De "financial" ging natuurlijk in de tegenaanval, maar een deel van de klanten ging uiteraard toch verloren.

Toen kwam het australische gedeelte van het bedrijf slecht in het nieuws, wat resuleerde in een grote uittocht van klanten en werd het bedrijf weer verkocht. Dus Keith zit nog steeds op dezelfde plek, maar intussen met de 3de nieuwe baas...

Intussen heeft Keith zijn certificaat voor "financial advisor" gehaald en hoopt snel promotie te krijgen hierdoor. Dat was al bijna rond voordat de Australische tak van het bedrijf slecht in het nieuws kwam en dankzij het feit dat het bedrijf weer verkocht was, is het allemaal op de lange baan terecht gekomen. Maar hij heeft nog werk, wat niet al zijn (ex)-collega's hebben, dus waar werk is, is hoop :)

Nou, dan in vogelvlucht mijn werk situatie: Ik was het een beetje zat om elke dag op werk zitten wachten in het lab, dus ik besloot om de arbeidsmarkt weer op te gaan. Ik vond een leuk baantje bij een hovenier en ging 3 dagen per week voor hem werken en bleef 2 dagen op het lab. Aangezien de hematologie me alleen een 0-uren contract kon aanbieden (of elke dag voor een halve dag komen, wat ik dus echt niet zag zitten), verhuisde ik naar de klinische chemie voor 2 dagen per week. Er zit wel een addertje onder het gras daar, als de MPA ooit zou werken, dan verdwijnt mijn baan. Dat apparaat staat inussen 3 jaar te niksen, maar als het goed is, dan komt het over een paar maanden in de running. In dat geval moet ik weer een andere oplossing zien te vinden. Intussen werk ik ook op een 0-uren contract bij het dierenartsen lab en dat is wel leuk om daar ens af en toe te mogen komen spelen. Veel dingen gaan daar nog ouderwets met de hand, dus wel leuk om dat eens zo nu en dan te mogen doen ipv buisjes in een apparaat te stoppen. Want zo gaat dat op het huisartsen lab, op de hematologie jassen we er zo'n 900 buisjes per dag door en op de klinische chemie 1700 zowat.

Intussen heb ik mijn certificaat horticulture op zak en heb ik de belangrijkste trucjes wel van die hovenier afgekeken, dus ik besloot zelfstandig ondernemer te worden voor die 3 dagen per week. Een bijpassende auto gekocht (pick-up truck/ute) en wa gereedschap en wat flyers bij de buren in de bus gestopt. Nou, voordat ik het wist was ik overwelmt met werk, deze buurt zat blijkbaar heel hard op een tuinvrouw te wachten :p

Dus het liep goed vanaf de eerste dag en nu bijna een jaar later, loop het nog steeds. Ik ben wel voorzichtiger geworden met flyeren, steeds maar 100-200 flyers per keer zodat ik geen superlange wachtlijst opbouw. En die taktiek werkt goed, ik heb pas 4 keer geflyerd en krijg een goede stroom van opdrachten en langzaam komen ook al wat klanten binnen via mond-op-mond reclame.

Intussen ben ik ook weer part-time naar school aan het gaan voor een diploma in horticulture, maar na de eerste cursus van afgelopen semester ben ik me erover aan het bedenken of ik toch niet beter naar de bachelor in science over stap. Dat vooral omdat de leraren erop blijven hameren dat je zolang je het bedrijf hebt, je maar heel spaarzaam geld hebt om te besteden en vooral moet vertrouwen op de waarde die het bedrijf zal opbrengen bij verkoop. Dat was nu niet helemaal mijn bedoeling, om daar tientallen jaren op te moeten wachten voordat de geldzorgen voorbij zijn, zoveel gelduld heb ik niet. Buiten het feit dat die verkoop prijs van je bedrijf misschien ook wel tegenvalt en wat moet je dan? Ik was meer aan het denken om iets te doen dat inkomen gaf in de jaren dat ik nog fit ben en alles kan doen wat ik wil... Dus tja, toch nog maar even herzien, of biologisch kweken echt iets is voor voltijd baan of meer als een hobby/ part-time baan naast iets waar wel een redelijk inkomen vandaan komt. Komt tijd, komt raad, ik ben er vol van overtuigd dat het allemaal uieindelijk wel goed komt.

Intussen ben ik harstikke blij met die mooie balans van 2 dagen binnen en 3 dagen buiten werken en slaag ik er meestal in om de weekenden lekker te ontspannen ergens in de natuur. We zijn nog steeds niet uitgekeken op alle mooi plekjes die zo makkelijk te bereiken zijn vanuit deze stad. We krijgen komende week bezoek van Keith's zus en haar dochter, dus een goede reden om weer wat verder van huis te gaan en naar de top van dit eiland te rijden (6 uur rjden). we verheugen ons er al op om weer eens die kant op te kunnen, golden bay is wel zo'n beetje het mooiste plekje van het land (vinden de meeste toeristen en de meeste kiwi's ook). Vanwege het bezoek is het ook de eerste keer dat we er niet tussen uit kunnen piepen met de kerst en het allemaal aan ons voorbij laten gaan, dus dan toch maar weer eens een kerstdiner dit jaar. Het weer zou goed zijn, dus de bbq gaat aan en we gaan lekker buiten op het zonnedek zitten. Waarschijnlijk zullen weinig van jullie dat voorbeeld volgen ;) Ikzelf kan nog steeds niet wennen aan een zomerkerst, het past gewoon niet bij elkaar. Nu heeft het zuid-afrikaanse bezoek er ook nog eens nonnevotten bij besteld (die ik dan moet bakken), dus onkerstiger kan het wat mij betreft niet :p

En dan nieuw jaar... Het vuurwerk wordt hier afgestoken met guy fawkes, wat ergens in november valt, dus nieuw jaar is ook alles behalve nieuwjaarsachtig. Achja, zo heeft elk volk wel z'n eigenaardigheden, als ze allemaal hetzelfde waren, zou de wereld ook saai zijn ;)

En verder gaat het leven z'n gangetje. Er wordt flink getimmerd in de buurt, veel huizen hier hebben nu eindelijk hun reparaties van die aardbeving van 3 jaar geleden. Waaronder het huis van een buurman hier. Soms leverd dat vreemde situaties op, vanwege hun superstijle oprit. Vrachtwagens zijn te groot om tot het huis te rijden, dus dumpen ze hun lading op straat hier. Vervolgens zie je een aantal bouwvakkers zuchtend en steunend al dat zware materiaal naar het huis sjouwen. En dan nu opeens was onze omheining weg, want ze willen met een grote betonwagen daar naar beneden om aan de fundering te werken. Dat gaat nog wel leuk worden, ik ben zeer benieuwd of ze dat ding daar krijgen...

Zo hoeven wij dus niet de deur uit voor entertainment, het kom gewoon naar ons toe :) Maar goed ook, want veel entertainment heeft deze stad nog niet, de binnenstad is nog steeds in opbouw.

Verder nog iets? Volgens mij was het dat wel zo'n beetje.

Nou, fijne feestdagen allemaal en tot de volgende keer!

Nieuw huis!

Weer eventjes geleden dat ik een verhaaltje geschreven heb. Maar goed, nu gebeurd dan ook niet zo heel veel bijzonders meer, nu we weer 'normale' burgers zijn (naja, zo ver mogelijk dan, ik zal wel nooit helemaal perfect als 'nomaal' te omschijven zijn).

Effin, we zijn de winter doorgekomen zonder vrieswonden. Gelukkig was het niet al te koud, want ons schattige huisje was ook best wel geheel niet ge?soleerd. Dus de laaste maanden hebben we de nodige weekenden besteed aan huizenjacht. Dat is een hele klus hier. De meeste huizen zijn binnen een dag na het plaatsen van de advertentie al verhuurd! We hoorden van verschillende huiseigenaren dat ze binnen 24 uur iets van 40-50 reacties hadden op hun advertentie. Dus je moet er wel heel snel bij zijn wil je een kansje maken. Dus het ging allemaal niet zo relaxed als we graag wilden, maar we hebben toch een prachtig huis weten te huren. Met isolatie en met een uitzicht van heb ik jou daar! De lokatie is prachtig, al waren de mannen die de meubelen kwamen afleveren het daar niet zo mee eens. Want om die binnen te krijgen via de smalle, stijle paadjes naar het huis toe was een hele kunst. Maar dat was mooi niet ons probleem :p

Verder is het lab nu helemaal goedgekeurd volgens ISO 15189! Ja, dat was natuurlijk het niews waar iedereen op zat te wachten :p Na goed, het betekend dat we voldoen aan alle kwaliteitsnormen die gesteld worden aan medische laboratoria. Nu moet ik zeggen dat de ervaring met IANZ (het Nieuw Zeelandse accreditatie instituut) toch wel ietswat prettiger was als met hun Nederlandse tegenhanger CCKL. Minder gezeur over aftekenen en lijstjes maken die nergens op stellen en minder gedoe over processen beschrijven (zoals je SOP's zodanig schrijven dat elke idioot die je van de straat zou plukken het zou begrijpen wat erin staat). En dat is eigenlijk helemaal nog niet zo slecht naar mijn mening. Dat betekend dat je minder van je werktijd hoeft te verknoeien aan het documenteren van je werk en dus meer tijd hebt om daadwerkelijk je werk te doen. Na goed, dat is mijn interpretatie, daar zal bijv. CCKL het wel niet mee eens zijn uiteraard...

Wat dan te doen met al die extra tijd is nog steeds de grote vraag. Want ondanks dat is aangetoond dat we platweg gezegt tot het middaguur uit onze neus zitten te vreten, is er nog steeds niemand op het idee gekomen om ons werkzaamheden te geven gedurende deze tijd. De laatste tijd zit ik wat aan te rommelen met wat online cursussen en wat rond te snuffelen in de boeken op het lab. Verder heb ik een SOP geschreven en hou ik het lab keurig netjes schoon. Intussen zitten we zo ruim in het personeel dat we 's middags ook niet meer de benen onder onze kont uit te hoeven rennen, dus stress is een fenomeen dat niet meer voorkomt op dit lab. Achja, gelukkig hoef ik al die lanterfanters niet te betalen...

Een handige bijwerking van de ruime bezetting is dat je zonder enig probleem vrij kunt vragen. Geen gepuzzel en ruilen met collega's, gewoon je vrije dag opnemen en klaar. Afgelopen weekend hebben we daar dus even ons profijt van getrokken en lekker een lang weekendje weg gegaan. Lekker wandelen bij Mt Cook en dobberen in de hotpools bij Lake Tekapo!

Dat wandelen viel wel weer even tegen na al die rustige wintermaanden. We waren vergeten hoe lekker stijl omhoog ze hier wandelpaadjes maken. Gelukkig kwamen we een Engelse toerist tegen die ook even haar verhaal kwijt moest over hoe absurd ze de wandelroute vond. Dat deed wel weer even goed, omdat wij van mening waren dat het probleem was dat onze conditie achteruit was gegaan (vorig jaar liep ik de eerste paar wandelingen ook in mezelf te mopperen op de idioten die de paadjes zo stijl omhoog hadden aangelegd, maar een maand later verwachtte ik het niet anders meer). De route hebben we helaas toch niet afgemaakt, want we zagen hogerop mensen kniediep in de sneeuw zakken en op onze normale wandelschoenen was het niet verstandig om ons in het besneeuwde gedeelte te begeven. Een mooi excuus op te stoppen met bergop te ploeteren en weer bergaf te lopen :)

We vonden toch dat we het verdiend hadden om te relaxen in de hotpools bij Lake Tekapo, dus zo gezegt, zo gedaan. Ook maar meteen een returnpasje gepakt, zodat we de volgende dag na een andere berg opgetaffeld te zijn (dit keer wel tot de top) meteen weer het water in konden duiken. Al met al een geslaagd weekendje, dat er nog vele mogen volgen!

Dat waren de avonturen hier aan deze kant van de wereld weer, lieve kijkbuiskindertjes. Foto's volgen binnenkort ;)

Permanent visum voor mij en een baan voor Keith!

We zijn bijna aangekomen bij het eindpunt van de bureaucratische rompslomp die een internationale verhuizing met zich meebrengt!

Dankzij de inspanningen van onze adviseur Gregory Smith was mijn permanent visum binnen 3 weken goedgekeurd. Gezien de normale doorloop tijd van 4-6 maanden voor zo'n visum, is dit een zeer goed resultaat! Helaas was de immigratiedienst niet helemaal overtuigd dat we de boel niet aan het bedonderen waren met een nep-relatie, ondanks alle overtuigende brieven van onze vrienden en familie en collega's (waarvoor nogmaals hartelijk dank, die brieven hebben Keith wel een werkvisum bezorgd!). Om te bewijzen dat we toch echt bij elkaar horen, moeten we nog tot 30 december samen blijven wonen (o, wat een straf). Nu denken we dat ons dat nog wel gaat lukken, dus Keith z'n permanent visum is ook zo goed als binnen.

Intussen heeft Keith ook een baan aangeboden gekregen als finance assistant bij een bedrijf dat een klein kwartiertje rijden van onze woning vandaan ligt, dus hij kan ook eindelijk weer aan de slag! Na zo lang zoeken, sollicitiebrieven sturen en afwijzigingen ontvangen is hij erg blij om weer aan het werk te mogen (vakantie is leuk, maar het is wel weer even genoeg geweest). Komende maandag mag ie beginnen.

Op mijn werk gaat alles goed. Langzaam begint het op een ordelijk lab te lijken. De problemen zitten in de logistiek. 's Morgens staan we meestal tot 11 uur ofzo uit onze neus te vreten totdat de eerste monsters binnen komen. Eerst was dat best gezellig, maar langzaam beginnen we ons te vervelen. We hebben zelfs alles glimmend schoon gepoetst uit verveling en zijn een beetje door onze ideeen heen om die eerste lege uurtjes op te vullen. Nu had ik dat onze manager verteld afgelopen week, want vervelen is niet zo mijn ding. Gisteren had ie een briljant idee om wat lege tijd op te vullen: een spreadsheet samen stellen met de afname tijden van de monsters, de tijd dat de monsters het gebouw binnen komen, de tijd dat de gegevens van het aanvraagformulier werden ingevoerd in de computer en de tijd dat wij de analyse uitvoeren. Nou, daar kwam de aap uit de mouw! Vaak komen monsters die bv om 10 uur 's morgens zijn afgenomen pas na 5 uur 's avonds op het lab terecht. Geen wonder dat we 's morgens geen werk hebben, als er geen couriers de buisjes naar onze lokatie heen brengen. En je raadt het al: 's middags en 's avonds rennen we ons de benen onder onze kont vandaan.

Dus er is nog ruimte voor verbetering. Ik heb pas 1 dag klaar in mijn spreadsheet, dus hopelijk tegen de tijd dat ik de data van enkele weken verwerkt heb, zijn de routes aangepast en kunnen we 's morgens al met ons werk beginnen :p Verder hebben we elke week wel vlaai, ahum, oftewel gekke cake/taart gevallen, want fatsoenlijke vlaai kennen ze hier niet. Worteltaart is hier vrij populair. Vreemd genoeg smaakt het best goed, al moet ik wel wennen aan het idee van groente in mijn taart. De meest populaire vlaai is meatpie, wat ik nog niet geprobeerd heb, want vlees in mijn vlaai staat me nog meer tegen als groente in mijn taart. Effin: deze Limburger moet nog even inburgeren in het gebak gebeuren.

Verder zijn we op proef bij een wandelclubje. Vooral nu in de winter met sneeuw ed leek het ons toch veiliger om met een groep op pad te gaan. Waarschijnlijk gaan we volgende week vooor het eerst met hun op pad. Met zo'n clubje komen we waarschijnlijk ook op plaatsen die we alleen niet gevonden hadden en komen we wat gelijkgestemde zielen tegen die ons hopelijk ook nog het een en ander kunnen leren over de gebieden waar we heen gaan.

Onze boef is intussen veroordeeld tot 150 uur communitie service. Helaas geen financiele vergoeding voor ons. We moeten even uitdokteren of het de moeite waard is om via het civiele recht te proberen om nog iets los te peuteren waar we wel wat aan hebben. En anders moeten we maar kijken of we onze boef kunnen inhuren om elke week ons huis te komen poetsen of zo, dat is ook community service :p

Verder zijn we er intussen achter dat kwa huisisolatie ze hier nog in de jaren 80 leven ofzo. Ongeveer 400.000 van de 4 miljoen kiwi's leven in een huis zonder enige isolatie, waaronder wijzelf. Nu valt het in dit kleine apartementje nog wel te doen kwa stookkosten, maar voor ons volgende huisje gaan we er dus wel zeker specifiek op letten of er isolatie is. Dus voor de volgende winter begint, zullen we wel verhuizen.

Het leven bevalt ons verder uitstekend hier. Genoeg leuke wandelingen in de buurt, vriendelijke mensen en over het algemeen niet te veel koude en regenachtige dagen hier in de wintertijd. Dus dat was het weer zover van deze kant van de wereld. Laat ook eens af en toe wat horen van de jullie kant van de wereld! ;)

Weer aan het werk

Zo, de eerste werkweek zit er weer op!

Dat is wel weer even wennen, vooral in de chaotische tijd waarin het desbetreffende lab zich bevindt. Ze waren de week voordat ik begon te werken naar het nieuwe lab verhuist. Die verhuizing ging natuurlijk niet zonder bobbeltjes in de weg, ook al zijn ze intussen dé experts in labje verhuizen (het is voor hun alweer de 6de verhuizing in een jaar tijd).

Kort samengevat: het ziet eruit als een puinhoop :p

Telefoon, intranet en internet werkt niet (vrij belangrijke dingen op een lab). Verder is het magazijn nog niet klaar, dus de voorraden voor alle analysers ed staan in hoopjes her en der verspreid, even iets pakken kan dus uitlopen op een lange speurtocht.

De monteurs en bouwvakkers lopen intussen vrolijk verder te boren en zagen, wat z'n impact heeft op de analysers, want die houden helemaal niet van stof...

Dus we krijgen genoeg ervaring in problemen oplossen die verband houden met stof dat in de apparatuur gekropen is, elke dag is het wel weer raak en werkt er iets niet ivm stof.

Verder is er dan nog het feit dat het personeel een samengeraapt hoopje is van mensen van concurrerende labs en nieuwelingen (dit lab krijgt er de 2/3 productie bij die hun concurrent eerst deed en het personeel van die concurrent werkt nu dus voor dit lab). Dus we zitten met een groep mensen die allemaal ervaren zijn, maar allemaal al hun eigen methodes ontwikkeld hebben om dingen te doen, wat soms ook wel voor uitdaging zorgt. De mensen die origineel bij dit lab hoorde, menen uiteraard dat alle nieuwelingen zich moeten aanpassen naar hun methodes, maar de nieuwelingen zijn in de meerderheid, dus die proberen gewoon hun eigen methodes te blijven houden. Dus er is momenteel geen gestructureerde manier van werken en structuur is eigenlijk wel heel belangrijk op een lab om fouten te voorkomen.

Gelukkig wonen er alleen nog optimisten hier in deze regio, dus ondanks de chaos en gebrek aan structuur, blijft iedereen er vrolijk en gemoedelijk onder :)

Het bedrijf doet wel z'n best om iedereen samen te smeden tot een groep. Elke afdeling heeft een vrij ruim budget om gezamenlijke activiteiten te organiseren en ze hebben verplichte bijeenkomsten waarin iedereen gemotiveerd wordt om over problemen te praten en oplossingen aan te dragen en om ook mensen van andere afdelingen te leren kennen.

Dus de dag voor mijn eerste werkdag had ik al mijn eerste etentje met de collega's van de afdeling en de dag na mijn eerste week al een bijeenkomst met peptalk en kennismaking met mensen van andere afdelingen.

Dus ze houden mij wel goed zoet met het bedrijf atm, wat inhoudt dat arme Keith meestal zijn tijd alleen moet doorbrengen... Dat is wel even wennen, na zo veel maanden samen gehad te hebben. Intussen hebben we wel een laptop gekocht, dus hij zet de zoektocht naar werk voort en speelt voor huisman.

De politie heeft intussen wat spullen terug gestuurd die ze van de boef hadden afgepakt. We kregen zelfs een paar bonus items, die helemaal niet van ons waren :p Helaas zaten ons hard drives, laptops, film camera en het kettinkje van mijn moeder er niet bij, die hadden we eigenlijk liever terug gehad als een Slipknot t-shirt en een pakje wiet (die dus niet van ons waren).

Na goed, we zijn nog in afwachting of we worden uitgenodigd om zielig te komen doen in de rechtszaal (volgens een advocaat waar we mee gepraat hadden was een rechter dan meer geneigd om een financiële vergoeding voor ons als straf op te leggen). We zijn intussen al blij met de dingen die we wel terug hebben, zoals Keith's dure winterjas en vliegvis spul.