Huis en een P.O. Box
Nou, buiten dat ene minpuntje van het verlies van al onze aardse bezittingen, gaat het allemaal zeer voorspoedig!
Na 2 weekjes shoppen voor huizen, hebben we dan toch het perfecte huisje gevonden voor onze situatie! Lekker rustig op een boerderij, een kwartiertje rijden van mijn werk vandaan. Alles lijkt pico bello in orde, de eigenaresse verontschuldigde zich voor het feit dat ze maar 37 acre land hadden waar we op konden vertoeven (meer dan genoeg voor ons hoor). Telefoon en internet is er wel gewoon, dus we zitten lekker buitenaf en kunnen toch communiceren met de buitenwereld. Dus we zijn er blij mee!
Voor communicatie per post, hebben we een postbus aangeschaft, dat is net iets handiger dan elke keer iedereen weer te updaten als we een nieuwe woning hebben, want we verwachten uiteindelijk wel wat te gaan zoeken waar we onze eigen meubeltjes enzo kunnen inzetten (dit huisje is al volledig gemeubeleerd).
Alle post kan naar:
P.O. box 20442
Bishopdale post shop
Bishopdale Christchurch 8543
New Zealand
Dus ik verwacht daar binnenkort een stapel geboortekaartjes, Aafje en Roeland, Rikus en Iolanda, Bas en Jacolien en Louis en Maartje! En uiteraard alle zwangeren die me dat nog niet hebben gemeld kunnen daar ook hun kaartjes heen sturen ;)
We horen er dus weer helemaal bij: een dak boven ons hoofd, inkomen en een post adres, wat wil een mens nog meer :)
Werk visum!
Werk!
En we zijn weer een stapje verder, het baan aanbod is binnen! Gedurende het weekje dat we uit 'ons' huisje moesten vanwege een eerdere reservering besloten we zelf 'op vakantie' te gaan naar Christchurch en Arthurs Pass.
Ik besloot mijn banenzoektocht wat assertiever te maken gedurende die trip en had mezelf uitgenodigd op het ziekenhuis lab, het dierenartslab en de bloedbank ipv te wachten totdat hun mij uitnodigden. Voor de zekerheid had ik voor elk lab wat chocolaatjes meegenomen, want helemaal er van overtuigd dat het sociaal gezien wel kan om jezelf uit te nodigen was ik niet. Maar gedurende mijn carriere in het Laurentius heb ik geleerd dat lab medewerkers verzot zijn op chocolade, dus het is een goed middel om wat zieltjes te winnen in deze branche.
Tot mijn grote verbazing was iedereen heel blij om me te ontmoeten en de ons-kent-ons mentaliteit bleek nog erger te zijn dan in Limburg. Na vermelding dat ik in Northland Pathology (een lab dat zeker 1000 km verderop ligt) al wat uitleg had gehad over laboratoria in Nieuw Zeeland, bleek dat men die meneer kende waarmee ik gesproken had. Na jarenlang gewoond te hebben in dorpen zoals Pey, Koningsbosch en Spaanshuisken, pakte ik dat teken goed op en informeerde ze maar meteen over alle andere afspraakjes en gaf ze volledige openheid over mijn plannen etc. Want in zulke culturen: ze komen ALLES te weten en het beste wat je kan doen is ze het gewoon te vertellen ipv ze te laten rondsnuffelen. Dit pakte goed uit, want nu wisten ze precies welke laatste roddels ze nog konden vertellen en werd ik meteen meegenomen voor een voorstelrondje zodat ik zo veel mogelijk mensen kon ontmoeten die van nut konden zijn om een baan te krijgen.
De dag erna kwam een telefoontje van Southern Community Laboratories of ik wilde langskomen voor een gesprek, want hun mailbox lag vol met allemaal mails met mijn CV, dat was doorgestuurd door de mensen die ik ontmoet had in het ziekenhuis en bij het dierenarts laboratorium. Ik had al in januari gesolliciteerd bij hun, dat had geen effect, maar die stapel mails in hun mailbox wekte toch wel nieuwsgierigheid op.
Na een vrij pittig sollicitatiegesprek (ze hadden een hele lijst met casussen en problematiek op laboratoria waarvoor ik oplossingen moest verzinnen) en na contact opgenomen te hebben met mijn referenties (dank jullie wel Mat en Henk) waren ze genoeg van me onder de indruk om de romslomp met de immigratiedienst aan te gaan.
Dus we kunnen een stapje vooruit nu! Voor Keith wordt het nu ook gemakkelijker om werk te vinden, omdat hij nu kan zeggen dat zijn werkvisum in aantocht is. Tot nu toe was zo goed als niemand bereidt om ook maar met hem te praten, met een werkvisum zal daar zeker wel verandering in komen.
Tot dusver dus het officiële gedoe, wordt vervolgt...
Verder hebben we dus met de Pasen even een paar dagen vakantie genomen in Arthurs Pass. Dit is een heel mooi gebied met vele bergen en wandelroutes. Ik was een beetje kwakkelig ivm een blaas ontsteking en een antibiotica kuurtje dat me aan de schijterij bracht, maar wat korte wandelingetjes (3-4 uur) kon nog wel. Een grote wandeling van 8 uur heb ik Keith toch maar alleen laten doen, want daarvoor was ik toch echt niet fit genoeg. Maar het hele verblijf was toch genieten, het weer was super en de lodge waar we zaten had prachtig uitzicht op de bergen.
Ons laatste nachtje op het Zuid Eiland brachten we door in een superluxe hotel, met dank aan mijn broer en zus en hun partners. We hadden van hun wat bonnen gekregen, dus we konden lekker genieten van een luxe kamer en spa en sauna.
Nu dus even onze zaken op het Noord Eiland afhandelen en dan kunnen we hopelijk nog een leuke vakantie maken van het ritje naar Christchurch. Daarna zal het luieren voor ons ook wel voorbij zijn voorlopig :p
knopen doorhakken
De afgelopen tijd hebben we wat knopen doorgehakt. Je kunt het wel eeuwig uitstellen, maar daar kom je geen stap mee verder. De grootste knoop was die van het aannemen van een immigratie adviseur. Na lang wikken en wegen hebben we toch besloten om er eentje te nemen.
Het kan ook wel zonder, dat geeft een slagingskans van ongeveer 70%, dus dat is nog helemaal zo slecht niet. Maar het probleem zit zich in hetgeen wat gebeurd in die andere 30%, dat de (werk)visum aanvraag wordt afgewezen. In dit geval heb je “no right of appeal” zoals ze dat zo zeggen. Dus dan weigert de immigratiedienst alle communicatie en wordt je zonder pardon het land uit gezet.
Nu vinden we 30% kans dat al onze dromen in duigen vallen best wel groot en hebben we er toch wel wat geld voor over om dit te proberen te voorkomen. De adviseur die we in dienst hebben genomen is iemand die helemaal voor zijn baan lijkt te gaan en zelfs graag nog een extraatje doet voor zijn klanten en is tevens een ex-werknemer van de immigratiedienst. Hij kan nog goed opschieten met zijn ex-collega's, dus dat kan alleen maar voordelen hebben dachten wij zo. Nu al zelfs zonder enige betaling en alleen een mailtje van onze kant dat we hem willen aannemen, is hij al driftig mee aan het zoeken naar werk en stuurt ie mijn CV naar wat pathologen die hij kent. Iets wat helemaal niet bij zijn werk hoort, maar och, we zeggen er zeker geen nee tegen :)
Dus hopelijk komt het nu allemaal helemaal goed zodra we een baan aanbod hebben.
Tot nu toe was het enige dat wat op een sollicitatiegesprek leek een gesprek met een recruiter die gespecialiseerd was op medische laboratoria. Maar ook dit was niet echt een standaard gesprek. De normale vragen over sterke en zwakke punten, werkervaring ed zaten er wel in, maar ook een heel relaas van zijn vakantie naar Europa, spirituele energie verschillen tussen Europa en Nieuw Zeeland en verhalen over waar ie was opgegroeid. Dit geeft me een beetje de indruk dat ik maar beter ook een net verhaaltje over mijn levensloop en geloofsovertuigingen kan samenstellen voor sollicitatiegesprekken ipv alleen over mijn werkervaring en opleiding :p
Een gelukkig toeval was wel dat onze favoriete settleplek overeenkwam met waar hij was opgegroeid en als analist gewerkt had. Dus hij zou ook even polsen bij zijn ex-werknemer of ie toevallig interesse in mij had.
Al met al lijkt het erop dat mijn naam langzaam via via wordt doorgegeven en dat is precies wat hier nodig is. Als je naam bekend is, dan wordt je sneller uitgenodigd voor een gesprek dan wanneer je zelf een nette sollicitatiebrief stuurt. Dus maar afwachten of ergens op die plekken een baantje vrij komt...
En verder hebben we nog een leuke knoop doorgehakt: We wonen niet meer in een tent, maar in een huis! Het toeristen seizoen begint langzaam op z'n einde te lopen en vakantiehuisjes zijn moeilijker te verhuren. Nu hebben we eentje gevonden die royaal met de huurprijs omlaag wilde gaan als wij de gaatjes in de verhuur opvulden. Na gezien te hebben dat er maar 7 dagen gereserveerd stonden in de komende 2 maanden, vonden we dat een heel goede deal. De meeste van die 7 dagen zijn rond Pasen en dan verwachten we toch weinig respons van potentiële werknemers en knijpen we er zelf eventjes tussenuit om wat zaken in Christchurch af te handelen. Een “vaste” woonplek komt ook beter over op werkgevers naar het schijnt. Ze denken dan dat je niet zomaar weer er tussenuit piept en makkelijker te bereiken bent. Een valse illusie, maar goed, als ze het zo willen, kunnen ze het zo krijgen. Ons huisje ligt op minder dan een uur rijden van Auckland, dus we zijn zo terug daar voor een gesprek of om het vliegtuig te nemen naar een van de andere steden en we hebben geen last van de drukke stad. Dus een ideale locatie voor ons :)
Voor de rest genieten we lekker van al het moois om ons heen en zijn we gewoon blij om hier te zijn. We doen af en toe eens een wandeling of zitten op het strand, we checken plichtsgetrouw elke door-de-weekse dag onze email en proberen iedereen die voor ons werkt achter de vodden aan te zitten, we lezen boekjes en verkennen onze nieuwe buurt. Kortom: we krijgen onze tijd nog goed om, zijn blij met alles wat we hebben en laden onze accu's op voor de spannende tijd die komen gaat.
Aangekomen in Nieuw Zeeland
Nou, we zijn er hoor!
De doaune was een lachertje, vergeleken met Amerika. De datum op het retourticket was 22 augustus, terwijl we 24 mei eigelijk zouden moeten vertrekken volgens ons toeristenvisum. Wij waren dus al helemaal voorbereid op een degelijk kruisverhoor, maar we kregen alleen het advies om tijdig een verlenging aan te vragen en toen mochten we naar het volgende hokje toe. Daar werden Keith z'n golfschoenen gepoetst, want zand onder je schoenen kan toch écht niet en we werden met schone schoenen het land binnengelaten.
We hadden een shuttlebus geregeld naar ons hostel en hoefden dus niet ver te slepen met onze zooi. Want we hadden stiekem toch nogal wat bij elkaar verzameld. Ondanks mijn vele mislukte pogingen om gitaar te leren spelen had ik de gitaar toch meegesleept en Keith besloot last-minute dat hij toch zijn golfspullen mee wou nemen. Samen met de laptops die we er de vorige keer ook niet bij hadden en de nette kleren voor sollicitatiegesprekken was het al met al toch een berg spulletjes geworden waarmee het niet prettig backpacken is.
Dus auto kopen stond hoog op het prioriteitenlijstje. Na aankomst zijn we meteen het centrum in gegaan om wat dingen te regelen, maar na een uurtje of 3 kakten we helemaal in elkaar en zijn we terug gegaan naar het hostel voor een dutje. Stiekem was de reis toch zo'n 24 uur, met de binnenlandse vluchten in Amerika en de wachttijden meegerekend.
's Zaterdags begon de zoektocht naar een auto en daar eindigde die ook meteen weer. Op de eerste automarkt die op ons lijstje stond, kwamen we diegene tegen waaraan we vorig jaar de auto verkocht hadden. Deze man was ik tegengekomen toen ik vorig jaar de automarkten aan het aflopen was en later toen ik de auto aan Keith gaf om te verkopen had ik Keith zijn nummer gegeven als een potentiële koper. Deze man is een beetje een sjacheraar, hij koopt auto's op en verkoopt ze daarna weer duurder. Dus niet een eerste keus om iets van te kopen of iets aan te verkopen, maar deze keer had hij wel een redelijk autootje voor ons in de aanbieding voor een schappelijke prijs (vorig jaar vond ik hem nog te duur). Na het sluiten van de koop vroeg hij om hem toch vooral te bellen als we in Auckland terecht zouden komen, want het leek hem gezellig om ons nog eens te ontmoeten. Hopelijk is dat een teken dat hij ons geen rammelbak heeft aangesmeerd :p
Eenmaal mobiel wilden we uiteraard zo snel mogelijk weg uit de stad. Helaas moesten we nog onze winkelverplichtingen doen, die we vrijdags verzaakt hadden en namen we ons dus voor om pas maandagmorgen na het kopen van campeerspullen e.d. te vertrekken. Voordat we die kans hadden ging de telefoon al. De recruiter waarmee ik geskypt had voordat we aankwamen was me niet vergeten en wou dat ik zo snel mogelijk iemand van zijn bureau zou ontmoeten. Hij regelde snel een afspraakje met een collega van hem en die had 's middags tijd om met me te praten. Dus we hebben onze tijd maar genomen voor onze campeeruitrusting bij elkaar te sprokkelen.
De mevrouw van het recruitment bureau was heel aardig en blijkbaar was haar man een recruiter voor finance banen, iets waar Keith voor aan het kijken is. Dus hij werd meteen uitgenodigd om zijn cv te mailen en ze gaan dus voor ons allebei op zoek naar een baan. Dus dat was zeker een paar uurtjes extra rondhangen in Auckland waard :)
De eerste stop was Mangawhai head. Hier hebben we de cliffwalk gedaan, die ik vorig jaar ook al gedaan had. Deze keer was het een stuk makkelijker on de tig trappetjes bergop te lopen, vorig jaar liep ik daar een stuk meer bij te puffen. Dus stiekem heb ik toch een beetje bergbeentjes overgehouden aan de vorige reis. Dat komt goed uit, want bergen zijn hier genoeg...
Daarna zijn we doorgereden naar Pahia, waar we nu nog steeds zijn. Vandaag hebben we een lang gesprek gehad met een immigratie adviseur. Het is ons een stuk duidelijker nu hoe het hele gebeuren werkt en we hebben wat meer zicht op wat een adviseur voor ons kan betekenen. En we hebben kunnen uitleggen wat we zelf al allemaal gedaan hebben, zodat hij een beter idee heeft wat nog allemaal moet gebeuren. De definitieve prijsopgave krijgen we pas als we een baan aanbod hebben, dus we weten nog steeds niet zeker of we hem gaan inhuren, het hangt toch vooral af van het prijskaartje wat eraan hangt.
Morgen gaan we bij Janneke van het job search bureau langs. Zij neemt het sollicitatiegebeuren voor haar rekening en aangezien we het leuk vinden om de mensen waarmee we in zee gaan ook te ontmoeten gaan we even op bezoek. Buiten het recruiter bureau waarmee zij het contact geregeld had, heeft een laboratorium gereageerd dat interesse in me heeft als applicatiebeheerder. Waarom ze denken dat ik daarvoor geschikt ben is me nog niet helemaal duidelijk :p Maar goed, ik ga uiteraard wel met die mensen praten, ook als ze uiteindelijk beslissen dat ik daar toch niet zo geschikt voor ben, dan hebben ze wel mooi mijn gezicht als eens gezien en heb ik hopelijk een beentje voor bij een sollicitatieronde voor iets dat ik wel kan.
Intussen nemen we alle tijd die we niet bezig zijn met emailen en informatie verzamelen/verwerken om te genieten van de zomer. Dit jaar wordt een hele korte zomer voor ons, dus we zijn van plan om ales eruit te halen wat erin zit ;)
Information for the American readers
If your browser does not translate this blog, try to copy-paste the stories to this program
This translation will not be perfect, but easier to read than Dutch.
Thank you all for the nice stay in The States and hopefully you will enjoy our stories and pictures!
Bijna klaar voor vertrek
De oversteek naar het volgende continent staat alweer voor de deur!
Iedereen die een brief geschreven heeft om ons te helpen met de visum aanvraag: Heel erg bedankt! We hebben nog tijd voordat de aanvraag de deur uit gaat (dat gebeurd pas als ik een baan aanbod heb), dus als nog mensen eentje willen schrijven, dan kan dat nog steeds en wordt het nog steeds op prijs gesteld :) We hebben nu bewijs vanaf 6 maart en op zich genoeg verklaringen van derden die bevestigen dat we bij elkaar horen, maar in dit geval is 'hoe meer, hoe beter' zeker wel van toepassing. Buiten de stapel brieven en emails etc hebben we nog 4gb aan foto's en filmpjes, dus de immigratiedienst kan straks de lol wel op met dat allemaal doorpluizen :)
Een aantal weken ben ik dus druk geweest met de bewijzen voor de relatie te verzamelen, alles klaar te maken voor het NZQA en met het werk-zoek-gebeuren op te starten.
Na de registratie van mijn beroep dacht ik klaar te zijn met mijn diploma gebeuren (na 9 maanden daarmee bezig geweest te zijn). Helaas was dit een illusie, want het registratiebureau had geen exacte vergelijking van mijn opleidingsniveau gedaan met de Nieuw Zeelandse opleidingen, wat vereist wordt door de immigratiedienst om punten te kunnen claimen voor opleiding. Dus dat moet weer door een ander bureau gedaan worden, het NZQA. Gelukkig hinderd dat me verder niet in het sollicitatiegebeuren en kan ik daar al mee aan de slag.
De laatste maanden zijn we druk aan het mailen met Janneke van Newzealand-jobsearch en Robert van HITS immigration en hun zijn er van overtuigd dat ik de hoofdaanvrager moet worden bij het visum, wat dus inhoud dat ik het NZQA niet kan overslaan. Was Keith de hoofdaanvrager geweest, dan hadden we de punten voor opleiding automatisch gekregen omdat zijn school op een uitzonderingslijstje staat (waar mijn school niet op staat). Maar Keith zijn opleiding is een stuk minder gewild in Nieuw Zeeland en heeft veel minder kans om door de labour market test heen te komen, terwijl die van mij er zo goed als zeker wel doorheen komt. Dus ik ben maar weer braaf het molentje van eindeloze bureaucratie ingestapt en de papieren bij elkaar gesprokkeld om ook dit bureautje tevreden te stellen. Natuurlijk heeft het allemaal weer veel tijd nodig (hopelijk niet weer 9 maanden) en is het weer afwachten.
De paar sollicitaties die ik al zonder Janneke gedaan had, heeft me 1 uitnodiging opgeleverd bij de bloedbank in Christchurch om eens een keertje binnen te lopen (ik ben er nog niet achter of dat dan meteen een sollicitatiegesprek is) en voor de rest noppes. Jannekes zoektocht heeft 1 uitnodiging opgeleverd om te skypen/bellen over een baan op een lab, maar waar precies en bij welk bedrijf zijn we nog niet helemaal achter. Dat loopt via een 'recruiter'. In mijn oren klonk dat als 'uitzendbureau', maar blijkbaar is het toch wat anders. Een recruiter agency zoekt in opdracht van een werkgever naar werknemers en krijgt als beloning van die werkgever een percentage van het loon wat die werknemer gaat verdienen. Dus men komt wel in dienst van het bedrijf zelf en niet van het recruitment bureau. Effin, even afwachten totdat ze contact met me zoeken.
Nadat al dat gedoe aan het rollen was, hebben Keith en ik even wat vakantie genomen. We zijn een dagje gaan wandelen in een park verderop met wat flinke heuvels. De beenspiertjes moeten langzaam weer gaan wennen aan heuvels en bergen, want volgende week zitten we weer in het bergachtige Nieuw Zeeland. We waren erover verbaasd hoe onze conditie achteruit was gegaan in het afgelopen jaar. Binnen no-time liepen we te puffen als een stelletje stoomlocomotieven op die mini-heuveltjes. Dat beloofd wat als we dadelijk met volle bepakking aankomen op onze bestemming... Dus na aanleiding daarvan besloten we dat een auto kopen toch maar op het prioriteitenlijstje moest koment te staan.
Verder hebben we een dagje uit naar Frankfort gemaakt. Min of meer vrijwillig verplicht, want ook Keith moet een berg stempeltjes verzamelen om de immigratiedienst tevreden te houden.
Zijn stempeltjes waren van goud en kostte maar 20 dollar voor 4 stempels, terwijl ik 18.50 euro moest betalen per stempel zonder goud! Lijkt erop dat de Nederlandse overheid ons toch best wel afzet met sommige dingen. Na het stempeltjes gedoe heben we wat rondgelopen in de stad en overheerlijke chocolaatjes gekocht bij de uitvinder van de bourbon chocolade.
Op de terugweg nog gaan uit eten en toen was het verplichte ritje toch in een leuk dagje uit veranderd.
En dan de laatste dagen staan vooral in het teken van afscheid nemen. Een paar vrienden van Keith die in een andere staat wonen heben de moeite gedaan om even naar Kentucky te reizen om nog op bezoek te komen en familieleden nodigen ons constant uit om te komen eten. Dus we hebben dadelijk genoeg spek op de botten om een tijdje low-budget te kunnen leven in Nieuw Zeeland :p
Een reisplan hebben we nog niet. Aangezien dat afhankelijk zal zijn van solliciatiegesprekken is het moeilijk om daar een plan voor op te stellen. Zolang er niks tussenkomt, zullen we waarschijnlijk eerst naar het Northland reizen on Janneke en Robert te ontmoeten. Robert, een immigratieadviseur, heben we nog niet in dienst genomen, maar van alle adviseurs waarmee we de laatste maanden mee gemaild hebben, overwegen we eigenlijk alleen hem. We zijn er alleen nog niet helemaal achter of zo'n adviseur nou echt z'n geld waard is, want ze zijn allemaal peperduur en we komen er maar niet achter waar die prijzen dan op gebaseerd zijn. En in ons geval, waar we al zelf heel veel hebben uitgepluist en geregeld hebben, zou het niet eerlijk zijn om zulk bedrag te moeten betalen (vinden wij dan). Maarja, het zou wel prettig zijn om af en toe eens wat aan iemand te kunnen vragen als we het niet helemaal snappen... Dus we hopen een verhelderend gesprek over zulke zaken te kunnen hebben en een vorm van samenwerking te kunnen bewerkstelligen.
Dus tja, ik kan jullie nog niet echt vertellen waar we gaan terecht komen en wat we gaan doen. Buiten het feit dan dat we allereerst een auto gaan zoeken... We hebben allebei een tas van 23 kilo, een gitaar, 2 laptops en een tas met golfclubs, ik zie ons daar nog niet zo vrolijk mee rondlopen de hele dag :s
Bewijs verzamelen
Ik heb nog niet zo heel veel nieuws te vertellen, maar even een kort verhaaltje omdat ik jullie hulp nodig heb ;)
Alles begint nu langzaam een beetje te lopen. De registratie van mijn beroep is eindelijk rond na 9 maanden (was een zware bevalling). Dus ik mag eindelijk solliciteren! Ik was nog net op tijd om in de ronde voor een nieuw lab in Christchurch mee te dingen en nog een paar andere vacatures, dus nu is het weer even afwachten en in de gaten houden of er nieuwe vacatures komen.
Intussen zijn we druk met kijken welke route we gaan volgen en wat heen en weer aan het mailen met mensen die meer verstand van zaken hebben. Nu liet eentje zich ontslippen dat we het wel eens konden proberen als koppeltje, iets wat volgens de informatie op de immigratiesite niet echt tot de mogelijkheden leek te behoren.
Deze informatie hebben we natuurlijk meteen geverifieerd bij de immigratie dienst en vandaag kwam dan positief bericht terug: Ja, ook mensen die niet samen wonen kunnen samen een aanvraag indienen, maar dan moeten ze wel zo veel mogelijk 'bewijsmateriaal' aanleveren zoals email, foto's verklaringen van vrienden en familie, vliegtickets enz.
Dit maakt de dingen opeens een heel stuk simpeler. We mogen nu onze punten voor opleiding en werkervaring bij elkaar optellen en we hoeven maar 1 baanaanbod te hebben ipv 2.En we lopen niet meer het risico dat eentje het land uitgekegeld wordt en de andere mag blijven of het risico dat we op verschillende eilanden terecht komen, dus de mogelijkheid om dit samen te kunnen doen heeft veel voordelen.
Nu valt of staat dit verhaal met het 'bewijsmateriaal' , dus bij deze wil ik jullie vragen om ons hiermee te helpen. Elke brief die geschreven wordt waarin staat dat wij een koppeltje zijn is bewijs. Ze willen het liefst ook weten hoe en wanneer je daar achter gekomen bent, of je Keith ontmoet hebt en foto's. Dus iedereen die van onze relatie op de hoogte is, stuur svp een ondertekende brief met deze informatie! Voorlopig kunnen die even verzameld worden op mijn oude adres bij mijn ouders en dan kunnen pap en mam die doorsturen zodra we een Nieuw Zeelands adres hebben. Mensen die niet in het Engels willen/kunnen schrijven kunnen me ook eerst een brief in het Nederlands mailen en dan mail ik de vertaling wel terug ;)
Foto's en Nederlandse brieven kunnen gemaild worden naar wendykentjens@hotmail.com, als je mijn oude adres niet hebt, dan stuur ook even een mail en dan stuur ik je het adres.
Dus tja, deze week zal verder in het teken staan van het speuren naar 'bewijsstukken'. Onze Nieuw Zeeland route van vorig jaar langsgaan en alle hostels/campings waar we ingecheckt hebben vragen of ze een foto van hun register kunnen maken, vrienden die we samen gemaakt hebben aanschrijven etc.
Hier in de States staat de laatste tijd alles in het teken van sport. Blijkbaar zijn wat belangrijke happingen aan de hand in de basketbal en football wereld en hangt heel de USA voor de tv om er maar niks van te missen. Ikke heb er niet zo veel boodschap aan, dus nu heb ik meestal een boek bij me als we ergens op bezoek gaan, meestal wordt er toch een of andere wedstrijd gekeken en dan is het wel prettig om eventjes wat anders te kunnen doen ;)
Verder ben ik wel vrij goed ingeburgerd en begin ik te wennen aan vochtige doekjes om je winkelkarretje mee af te poetsen voordat je gaat winkelen en self-check-outs etc. Al neem ik nog steeds steevast mijn eigen tas mee, om een berg plastic zakjes mee naar huis te nemen gaat toch echt te ver :p
Langzaam begin ik zelfs tijd te kort te komen... Ben nu bezig met studeren op www.khanacademy.org en op www.doc.govt.nz en heb studieboeken over medische terminologie en biochemistry gehaald bij de bieb om alle gaten die in mijn medische engels zitten op te vullen. Langzaam weer eens wat aandacht aan mijn gitaar gegeven en wat meer aandacht aan eten koken gegeven en nu vliegt de tijd voorbij. Na goed, ik ben gewoon graag druk, vervelen is niet mijn ding ;)
Dus dat is het wel zo'n beetje, is het toch nog een langer verhaaltje geworden als ik gedacht had...
Niet vergeten: Brieven schrijven die onze relatie bevestigen, je wint onze eeuwige dankbaarheid!
